Terug op het noorder halfrond

Ik zal dit bericht eerst beginnen door iedereen de beste wensen en een gezond 2010 toe te wensen! Inmiddels zijn een aantal weken verlopen, sinds mijn laatste bericht op deze website. In de afgelopen weken is erg veel gebeurd. Op 15 december ben ik vertrokken uit Afrika, met Lufthansa vloog ik van Cape Town naar Frankfurt. Gelukkig kon ik upgraden naar business class en zodoende was deze meer dan 11 durende vlucht redelijk comfortabel verlopen. Eenmaal aangekomen op Frankfurt kon ik direct de business lounge binnen lopen, om daar in mijn privé badkamer een douche te nemen. Tevens kon ik aansluiten bij het buffet en beschikte ik over gratis internet. De vijf uur die ik op dit vliegveld moest overbruggen, waren daarmee redelijk snel en soepel verlopen.

Mijn volgende vlucht, met United Airlines (UA) richting Washington (D.C.) was minder ideaal. Ik kon geen business vliegen, omdat ik geen frequent flyer met UA ben. Zodoende zat ik, met de rest van het volk, opgehokt in het achterste deel van het vliegtuig. Normaliter is dit geen probleem, maar wat mij opviel was dat de rijen stoelen in het vliegtuig van UA dichter bij elkaar stonden. Voor mij als ras Hollander (gezien mijn lengte) was dit niet lekker, zeker niet wanneer de juffrouw in de stoel voor je regelmatig probeert met haar stoel achterover te gaan liggen. 'Dat werkt niet mevrouw, ik kan mijn benen niet korter maken dan dat ze zijn!'. Naast mij zat een typische Amerikaan, hij was iets te breed voor zijn stoel en daardoor moest ik een deel van mijn stoel delen met hem. Vervolgens keek hij mij telkens chagrijnig aan wanneer ik per ongeluk tegen zijn te dikke buik aan stootte. Ja mensen, het was me gezellig gedurende deze vlucht. Daarnaast was er geen fatsoenlijk entertainment systeem aanwezig, maar speelden ze bandjes af. Ik wil dan de volgende conclusie trekken uit bovenstaande alinea; Ik vlieg niet meer met UA.

Desalniettemin, kwam ik veilig aan in D.C. Dé hoofdstad van de Verenigde Staten van Amerika. Ik had mijn ouders verteld mij een dag later op te halen, zodat ik zelf tijd had om even Downtown D.C. te bekijken en wat foto's te schieten. Ik had een hotel in de binnenstad, op loopafstand van het Witte Huis, het Capitol, Washington Monument, Lincoln Memorial, Smithsonian Institution, Vietnam Monument, et cetera. Kortom, in 1,5 dag tijd heb ik al de belangrijke attracties in D.C. bekeken. Ik ben tevens naar het Arlington National Cemetery geweest, dit is een grote militaire begraafplaats, aan de overkant van de Potomac rivier (ten opzichte van D.C.). Het ligt daarmee dan ook in een andere staat, namelijk Virginia en is gesitueerd vlakbij het Pentagon. Op deze begraafplaats liggen meer dan 300.000 graven, waaronder van een aantal bekende namen. Zoals: Omar Bradley, John F. Kennedy, Robert F. Kennedy, Robert F. Sink, maar tevens ook omgekomen astronauten (Challenger-1986 en Columbia-2003). Tot de dag van vandaag worden hier nog (oud) militairen begraven, ook militairen die gediend hebben in bvb Irak en Afghanistan.

De volgende dag, vrijdag 18 december hadden mijn ouders een avond georganiseerd, waarbij een aantal vrienden over kwamen, zodat ik daar kennis mee kon maken. Het was een grote internationale groep, mensen uit Finland, Noorwegen, Canada, Colombia, et cetera die allemaal om dezelfde reden hier zijn, net als mijn ouders.

Na het weekend besloot ik om een 3-daagse trip naar the Big Apple, oftewel New York City, te maken. Ik vertrok maandag ochtend met de trein van Harrisburg en reisde via Philadelphia naar Manhattan. Ik had een hotel op ongeveer 100 meter van Times Square, dit was ideaal. In de dagen dat ik in NYC ben geweest heb ik veel gezien en meegemaakt. Ik zal er niet te diep op in gaan, maar wederom een lijstje opnoemen: Empire State Building, Rockefeller Centre, Ground Zero, Times Square, Central Park, Madame Tussaud, Stock Exchange, et cetera. Tevens ben ik aan boord geweest van de USS Intrepid, dit is een oud vliegdekschip, van de Essex-klasse, wat tegenwoordig als museum fungeert. Dit schip heeft in zijn actieve jaren (Tweede Wereldoorlog en later) onder andere torpedo en kamikaze aanvallen moeten doorstaan. Het interessante aan dit museum was dat er medewerkers rondliepen die daadwerkelijk hebben gewerkt aan boord van het schip toen het nog in actieve dienst was. Na 2 lange dagen van sightseeing in NYC vertrok ik de volgende ochtend met de trein weer terug naar Pennsylvania. Althans, dit was de bedoeling.

De trein kwam 10 minuten later aan op het station in New York dan verwacht, maar dit is verder geen probleem aangezien ik de NS gewend ben. We werden in de trein gelaten en zaten te wachten tot deze zou rijden. Maar, ik zou hier geen aparte paragraaf aan wijden als er niet iets mis ging, helaas zat het station ineens zonder stroom. Zodoende hebben we anderhalf uur zitten wachten in de trein, tot deze zou bewegen, tot de intercom ons vertelde dat we maar beter uit konden stappen aangezien er voorlopig geen schot in zou komen. Zo gezegd zo gedaan, stond ik 2 uur later weer in het zelfde station in New York. Dit gebeuren leidde tot één grote chaos op het station, waar dagelijks 600.000 passagiers in- of uitstappen. Na nogal wat gesteggel kreeg ik de mededeling dat ik maar beter de metro naar Newark kon nemen (voor de mensen die dat niet weten te plaatsen, daar ligt ook het grote vliegveld waar van de week stress uitbrak toen een man door de beveiliging brak). Eenmaal daar aangekomen, kon ik met de trein verder richting Pennsylvania. Het gevolg van het uitvallen van de treinen vanuit Manhattan was echter dat deze enkele trein, bomvol zat met passagiers. Wat dat betreft kwam het mij allemaal erg bekend voor, zo verschillend was het niet van de NS-ervaringen!

Ik kwam gelukkig nog wel dezelfde dag aan op Harrisburg, de stad vanwaar ik drie dagen daarvoor was vertrokken. De totale vertraging was wel opgelopen tot 4 uur, voor een treinrit van 3 uur. Heel erg vond ik het niet, maar het was gewoon vervelend om in die ongeorganiseerde rommel uit te moeten zoeken wat je moet doen.

Voor Kerst en Oud en Nieuw vertrokken wij met het hele gezin richting Florida, voor een heuse road-trip. We reden van Pennsylvania richting het zuiden, onze eerste stopplek was: Savannah, Georgia. U raadt het al, deze plek was niet geheel willekeurig gekozen. Dit stadje, met dezelfde naam als mijn zusje, is opgericht in 1733 en staat bekend om zijn architectuur en voor Amerikaanse begrippen historische gebouwen. In dit stadje hebben wij tevens kerstmis doorgebracht. Op tweede Kerstdag (wat ze hier overigens niet vieren), zijn we door gereden naar Ocala, vlakbij Orlando in Florida. Hier bezochten we een natuurpark waar we een aantal leuke activiteiten hebben kunnen ondernemen.

De dagen hierna zaten we in Orlando, wereldberoemd vanwege zijn vele attractieparken (om er een aantal te noemen: Walt Disney World, Universal en SeaWorld). Ik las bijvoorbeeld in een gids over Orlando dat de stad maar iets meer dan 200.000 inwoners heeft, maar een totaal van 110.000 hotelkamers! Kun je nagaan hoeveel het aantal mensen aanwezig in de stad eigenlijk groeit door alle toeristen. De eerste dag hebben we Magic Kingdom, het hoofdpark van Walt Disney World bezocht. We kozen hiervoor, omdat we vijf jaar geleden eigenlijk alle hoofdparken al hadden bezocht, maar we vonden het toch wel leuk om nog even 1x Disney te bezoeken. De tweede dag bezochten we Universal wat een geheel andere ervaring is. Dit park is meer voor wat oudere kinderen, met wat ruigere attracties en meer intense belevenissen.

Oud en nieuw hebben wij ingeluid aan het strand vlak buiten Miami. Dit was tevens het meest zuidelijke puntje van onze roadtrip, het weer was goed te doen (boven de 25 graden), maar helaas moesten we alweer op huis aan, aangezien het normale leven in Pennsylvania op 3 januari weer zou beginnen. Op de terugweg hebben we nog twee keer een tussenstop gemaakt, eenmaal in Saint Augustine (opgericht in 1565, en daarmee de oudste door Europeanen opgerichte stad in de VS) en de volgende stop was in Charleston, South Carolina.

Omdat ik jullie, beste lezers, niet wil vervelen met ellenlange verhalen over wat we allemaal gezien hebben tijdens mijn reizen hou ik de tekst kort. Daarentegen zal ik echter wel wat foto's plaatsen, zodat jullie een idee hebben van wat ik allemaal heb gezien en gedaan in de tijd dat ik hier in de VS zat. Helaas zit mijn mini-wereldreisje er alweer bijna op. Aankomend weekend vlieg ik weer richting Nederland (mits het weer dat toestaat natuurlijk), om vervolgens op maandag weer mijn dagelijkse gang van zaken op te pakken. Weer terug bij af, back to basics, het normale leven.

De afgelopen maanden zijn geweldig geweest, ik heb veel dingen gezien, meegemaakt en veel interessante mensen ontmoet. Ik had er niets van willen missen. Ik heb er nooit zo naar uit gekeken, maar nu het einde toch echt onvermijdelijk dichtbij is, kijk ik er ook wel naar uit om weer ff in Nederland te zijn. Gewoon om weer terug thuis te zijn, bij mijn eigen kamer, met mijn eigen spullen. Reizen is leuk, maar ik heb dezelfde spullen nu zo vaak in en uit kunnen pakken dat ik er wel weer even naar uit kijk om terug bij af te zijn.

Wat ik ook raar vond, was toen ik mijn appartement in SA verliet. Een half jaar heb je een appartement gehad, heb je al je spullen uitgestald en heb je het gezellig gemaakt, maar in één dag pak je alles in en dan zit je hele leven in 2 koffers. Dat geeft een raar gevoel, ineens is die plek die ‘thuis' was geen thuis meer maar gewoon een appartement wat je van iemand huurt. Heel bizar!

Once upon a time... A baboon stole my camera

Afgelopen week kreeg ik een typische vraag van een Zuid-Afrikaan. Een vraag die ons, zijnde internationale studenten, wel vaker wordt gesteld. Ik zal eerst even de situatie uitleggen.
Joen en ik gingen naar de bioscoop, zonder enige voorkennis zijn we naar de Somerset-West mall gereden. Daar aangekomen besloten we, door middel van het tossen van een munt, kaartjes te kopen voor de film 2012. Helaas moesten we ongeveer een uur wachten voordat deze zou beginnen. In deze 60 minuten zijn we naar een gamehall gegaan, dit is zo'n hal waar je tegen betaling op machines kunt spelen (flipperkast, poolen, bowlen, racen, et cetera). In Europa had ik dit nooit gedaan, maar hier kosten de muntjes slechts 10 eurocent dus dat kon er wel vanaf.

Op gegeven moment besloot Joen twee cola te bestellen aan de bar, omdat hij wat lang weg bleef ging ik hem opzoeken. Ik vond hem in gesprek met de barvrouw. Een vrouw van ergens in de 30, waar je een erg leuk gesprek mee kon hebben. Ik besloot in te haken en we praatten voor een aantal minuten, totdat ik de volgende vraag kreeg: 'I'm sorry, but can I ask you something?'. Hierop gaf ik het antwoord dat ze mij alles kon vragen, wist ik veel...

'I was wondering... Are you gay?'

Ik verslikte me letterlijk in mijn cola en probeerde de vrouw vervolgens uit te leggen dat wij, nee niet gay zijn, maar juist dat wij Europees zijn. Europeanen kleden zich immers wat beter dan Afrikanen en daardoor zien wij er soms misschien wat verkeerd uit.
Vervolgens, begon ze te vertellen dat het geen schande zou zijn en dat we best konden zeggen wanneer het wel zo was... Blijkbaar was het schip niet meer te redden want ze was redelijk overtuigd van zichzelf. Vervolgens zei Joen: 'Come on lifepartner, let's go somewhere else' en zo gezegd zo gedaan.
Zoals ik in de eerste regel zei, is dit wel vaker gebeurd. Mensen zien ons aan als homo, omdat wij ons blijkbaar beter kleden en wat beschaafder gedragen dan Afrikanen. Maakt verder niet uit, het brengt zoals in dit geval grappige situaties naar voren.

Wat overigens ook het vertellen waard is, heeft betrekking op de bioscoop. In de afgelopen 3 weken zijn we naar ongeveer elke film geweest die recentelijk uitgekomen is (van 2012 tot Convictus, Law Abiding Citizen tot The Ugly Truth). We doen dit met enige regelmaat, aangezien de bioscoopkaartjes hier ongeveer 2 euro kosten. Waar veel mensen in Europa films downloaden vanwege de belachelijke bioscoopprijzen, gaat iedereen hier in een impuls naar de film. Het maakt niet uit of de film een superhit is of niet, wanneer je slechts 2 euro betaald voor een kaartje. Ik denk dat dit een goede zet zal zijn voor de Nederlandse bioscopen; prijzen verlagen, in plaats van blijven verhogen.

Desalniettemin! De afgelopen dagen hebben in het teken gestaan van nog even activiteiten ondernemen die nog op mijn things-to-do lijstje stonden, aangezien ik aankomende dinsdag alweer vertrek uit dit mooie continent! Zo zijn we op woensdag naar de Crystal Pools gegaan, nabij Strand en Gordons Bay. De Crystal Pools zijn een reeks natuurlijke pools, gevormd door watervallen. Het is eigenlijk een trap van watervallen en ieder plateau waar het water invalt vormt een pool. Het is echt prachtig om te zien, het is onbegrijpelijk dat dit puur natuur is en dat er geen mens aan te pas is gekomen. Verder kun je van de watervallen afspringen in de pools. Dit natuurgebied bevindt zich op een privately owned area en het kost ongeveer een uur om er naartoe te hyken. Dit is het echter meer dan waard! Het water is erg helder, verfrissend en de natuur is prachtig. Er is helaas één nadeel aan het geheel, en daar wordt op de entreeticket ook naar verwezen: 'Watch Out! You are now entering baboonland'.

We merkten de bavianen op de heenweg al op, wanneer ze meermaals ons pad blokkeerden en wij een andere route hebben moeten kiezen. Toen wij bij een van de pools aankwamen besloten we op een rots omringd door water te klimmen (de bavianen houden niet van water). We legden onze spullen neer en gingen zwemmen. De bavianen hadden we al gezien, ze probeerden meermaals spullen te pakken van de Afrikaners die nog tussen onszelf en de bavianen in lagen. Wij achtten onze spullen dus wel veilig, ze zouden heus niet door die groep mensen heen rennen op weg naar onze plek. We zwommen de pool over en toen we aan de overkant waren keken we terug en zagen we een baviaan tussen de mensen door rennen op weg naar onze spullen. Hij twijfelde even omdat het wel erg dicht bij het water was, maar toch sprong hij naar onze rots toe en begon onze spullen te bekijken.
Wij doken als de wiedeweerga het water in om terug te speren naar onze spullen. Onderweg merkte ik op dat de baviaan mijn handdoek omhoog hield om te bekijken. Ik dacht; 'Neem aub de handdoek mee en laat de rugzakken liggen'. Blijkbaar was de handdoek niet naar zijn smaak want hij liet hem liggen, daarentegen ging hij er met mijn daypack vandoor! Wat zat daar in? Mijn nieuwe spiegelreflex camera + extra lens. Een van de Afrikaners rende gelukkig achter de baviaan aan en toen wij eenmaal weer op het droge stonden wist hij te vertellen onder welke rots hij zat. Na wat stenen te hebben gegooid en met wat stokken te hebben gezwaaid wisten we de baviaan weg te jagen en hij liet de daypack achter. Hij kon er niets mee, de rits was net iets te ingewikkeld.

Een andere activiteit die we in deze laatste dagen hebben ondernomen is Shark Cage Diving. Dit houdt in dat je met een boot mee gaat de oceaan op. Vervolgens wordt er wat aas in de oceaan gegooid om de nieuwschierige, maar levensgevaarlijke, Great White Sharks te lokken. Wanneer de eerste haai is gespot wordt er een kooi het water ingelaten en aan de zijkant van de boot vastgemaakt. Per 4 personen wordt je in de kooi gelaten en kun je de haaien van onder water bekijken. In totaal duurde de trip op de oceaan zo'n 4 uur, en zijn we naar Shark Alley gegaan. Dit is een gebied buiten de kust van Gansbaai (vlakbij Hermanus waar we voorheen de walvissen hebben gezien). Hier worden ongeveer 75% van alle documentaires over Great White Sharks opgenomen. Geloof mij, het stikt er van. Wij hebben intotaal, in het laagseizoen, 9 verschillende gezien. Het was erg indrukwekkend om die haaien van zo dichtbij te zien en er over te leren.
Het was een mooie activiteit om nog even te ondernemen, aangezien het vaak genoeg is gebeurd dat we tijdens het surfen of zwemmen uit het water werden geroepen door het Shark Alarm. Dit terwijl we de haaien nog nooit daadwerkelijk hadden gezien. Het gaat echter wel compleet tegen human nature in om stil te blijven zitten in de kooi terwijl zo'n killermachine je kooi praktisch aanvalt en heen en weer schud. Ik zal in mijn fotoalbum wat foto's plaatsen die ik vanaf de boot heb genomen, zeker de moeite waard om even te kijken!

Voor de komende dagen staat niet zo heel veel meer op het programma. We verhuizen naar Cape Town, gaan nog naar een Goldfish concert in Clifton Beach en verder hopelijk tenminste nog één keer surfen, maar dat ligt geheel aan de golven (en haaien).

Komende week verhuis ik uit SA, om mijn familie te bezoeken in de VS. Dan verwissel ik het lekkere weer (30 graden ,blauwe lucht) voor het winterse klimaat van Pennsylvania, brr.

Mukiwa

Nu het definitieve einde van het semester in zicht komt (examens en dergelijke zijn al geschreven) is er weer tijd voor reizen en ontspanning. Zodoende ben ik op maandag 9 november samen met Joen, JP (allebei Zweeds) en Jakob (Deens) naar Mozambique vertrokken. Ons plan was om daar 2,5 week te relaxen, in Tofo en op een van de vele tropische eilanden langs de kust. Helaas sloeg het weer na de eerste week om en bleek de voorspelling in heel Mozambique dusdanig slecht dat er eigenlijk geen lol meer aan was, vandaar besloten we op woensdag 18 november terug te vliegen naar Stellenbosch (aangezien de weersvoorspelling daar 30 graden / strak blauwe lucht was). Desalniettemin hebben we toch een erg leuke tijd gehad in Mozambique, een land wat erg arm en groot is. In totaal is het ongeveer 20x groter dan NL en wonen er ongeveer 22 miljoen mensen.

Zoals gezegd vertrokken we op maandag 9 november vanuit Stellenbosch, richting Cape Town International Airport om daar met de middagvlucht van de airline '1Time' naar Jo'burg te vliegen. De naam van de maatschappij klinkt misschien wat vaag, maar het is een heel erg goede maatschappij die echter enkel actief is in South Africa. De vliegtuigen die zij gebruiken zijn niet ingedeeld met 3 stoelen naast elkaar aan één kant van het gangpad en 3 stoelen aan de andere kant. Daarintegen is er een indeling van 2 stoelen, gangpad en 3 stoelen. Hierdoor is er per rij meer ruimte (de stoelen zijn breder, er is meer beenruimte en het geheel is meer comfortabel).

Met zonsondergang kwamen we aan in Jo'burg alwaar we met de bus verder zouden reizen naar Maputo, de hoofdstad van Mozambique. Deze busreis zou op papier van 22.00u 's avonds tot 08.30u dinsdagmorgen duren, helaas werd deze tijd niet gehaald. Op het eerste gezicht leek de bus prima (het was een coach, dus luxe in Afrika en genoeg ruimte etc). Al begon het al gauw wat benauwd te worden in de bus en vervolgens begonnen de ramen te zweten (een nette manier voor het volgende; de ramen waren totaal ranzig met de bacteriën van iedereen in de bus). De buschauffeur wou in eerste instantie de airco niet aanzetten, omdat dat één te koud was en omdat twee alleen de witte inzittenden (wij) erom vroegen. Na lang aandringen en een korte uitleg over hygiëne en luchtverversing hebben we hem toch over kunnen halen, maar bah wat was dat ranzig. Het leek wel een sauna. Onderweg kregen we het typische zomerweer van het Afrikaanse binnenland te zien: grote onweersbuien en een prachtig lichtspektakel in de bergen. Onderweg waren veel ongelukken gebeurd, maar wij wisten de bergen veilig door te komen. Om ongeveer 04.30u kwamen we bij de grens van Mozambique aan, waar we achteraan in de rij aan konden sluiten. Deze grap heeft uiteindelijk 4,5 uur geduurd (reken maar uit hoe laat we weg reden).

Typisch aan Afrika (dit was mij met mijn visa problemen in South Africa ook al opgevallen) is dat men alles erg officieel aan wil pakken, maar dat dit totaal niet werkt (vive la bureaucratie!). Aan de grens hebben we ons paspoort aan 7 personen mogen laten zien, kregen we 3 stempels en 2 stickers (ja mijn paspoort begint er indrukwekkend uit te zien, het is net een plakboek) en mochten we nog een of andere belachelijke tax betalen.
Hoe dan ook! Om ongeveer 10.00u lokale tijd kwamen we in Maputo aan en na een snelle blik in de verlate, slecht onderhouden, straten besloten we om, tegen ons originele plan om een nacht te blijven, diezelfde dag door te reizen naar onze eindbestemming. Nadat we her en der wat hebben onderhandeld (taxi's, prijzen, bussen, et cetera). Kwamen we rond 11.00u aan in een van de Townships (krottenwijken) van Maputo, om vanaf daar met het openbaar vervoer naar Tofo te reizen. Als je dacht dat de reis tot nu toe al leuk genoeg was, het wordt nog erger!
In deze township werden we in een bus gestouwd, er zaten zo'n 15 mensen in inclusief bagage. Het systeem van deze busjes is dat ze pas gaan rijden wanneer ze vol zitten. Nu dachten wij dat hij al aardig vol zat, maar nee er moesten nog meer mensen in. Toen we met zijn 20-en in het veel te kleine minibusje zaten dachten we dat we vol waren (voor Europese begrippen waren we al overvol), maar tot onze verbazing pasten er nog 7 mensen in. Jaaa, ze zijn erg efficiënt want werkelijk iedere lege plek was bezet (ik heb 7,5 uur klem gezeten tussen JP aan de ene kant, een of ander 9 jarig -donker- kind aan de andere kant, en mijn tas die ik de hele rit heb kunnen knuffelen op mijn schoot). De rit was verre van comfortabel, mijn gestel zat vastgeroest in deze houding, en we hebben het volgende kunnen ondervinden: (1) Mozambicanen kunnen geen autorijden, (2) Mozambicanen stinken en (3) de vering van de bus was kapot, wat eigenlijk op (4) aankomt, dat is dat de wegen in Mozambique bagger zijn. 's avonds kwamen we echter, nadat we meermaals een gebed hadden gezegd en nog even aan de mooie momenten in ons veel te korte leven hebben gedacht, gelukkig aan in Inhambane, wat de eindbestemming van de bus was (480km van Maputo, bijna 8u rijden). Vanaf hier namen we de taxi naar Tofo beach en kon onze relax vakantie beginnen!

Tofo is een surf, snorkel en duik hotspot in Mozambique en over het algemeen erg bekend. In de dagen dat wij er zijn geweest zijn we wezen surfen, relaxen, we zijn op ocean-safari's gegaan.

De oceansafari is eigenlijk wel iets om een aparte paragraaf over te vertellen. Tijdens deze safari nemen ze je mee, op een RHIB-boot (rubberboot) naar de oceaan om daar te gaan zwemmen met dolfijnen, roggen, haaien en walvissen! Wij hebben dit op vrijdag 13 november gedaan (mooie datum, makkelijk te onthouden). Helaas hebben we niet héél veel gezien, we hadden, samen met de gidsen, meer verwacht. Desalniettemin kan ik nu wel zeggen dat ik naast een 8 meter lange Whale-Shark heb gezwommen. Dit soort is de grootste vis op aarde en kan tot ongeveer 15m groeien. Ik had dus eigenlijk maar een kleintje gezien! Het was heel erg indrukwekkend om op één meter afstand van zo'n gigantische vis te zwemmen. Ze zijn ook heel erg zeldzaam omdat er slechts duizend geregistreerd zijn over de hele wereld. Na deze encounter, zoals men dat noemt, zijn we terug gevaren naar Tofo Beach. Tot we onderweg een rog in het water zagen en iedereen als de wiedeweerga het water in sprong. Het bleek een heel erg zeldzame Stingray te zijn (stingray dat is de Engelse benaming voor een pijlstaartrog, zo'n vis waardoor Steve Irwin 'Crocodile Hunter' is overleden). Op het moment dat hij ons zag dook hij ook weg de diepte in, ze zijn heel erg schuw. Maar als een van de weinige van onze groep heb ik er direct naast kunnen zwemmen. Het was super om te zien, want op de grote stingray (die misschien 1,5 meter breed was), lag een kleinere rog en onder de grote rog zwommen een 10-tal vissen. Deze liften mee op de stroming van de grote vis. Na deze trip gingen we definitief terug naar het strand en zat de ocean-safari erop.

Ik en Joen besloten op de maandag weer met de safari mee te gaan, omdat we nog erg graag dolfijnen wilden zien (blijven leuke beesten). Zo gezegd, zo gedaan. Echter bleek de oceaan zo ruig te zijn (5 meter hoge golven met onze kleine RHIB-boot!) dat we terug moesten. We hebben het water niet eens in kunnen duiken. Maar toen op de terugweg bleken we niet de enige te zijn! Met ons zwommen zo'n 25 dolfijnen! Het was een erg grote groep die samen met onze boot door de golven heen speerden. Heel erg indrukwekkend om te zien hoe ze met zo'n grote groep ons voorbij kwamen en uit het water omhoog sprongen langs de boot. Al met al was het voor Joen en mij dus een geslaagde trip!

De rest van de tijd in Tofo hebben besteed aan relaxen en surfen, daarvan vinden jullie in het album een aantal foto's.

Het is mij overigens opgevallen dat de bevolking in Mozambique heel erg vriendelijk is, ze lijken naar mijn inschatting qua gedrag best op Tanzanianen die ik tijdens mijn Kilimanjaro trip heb ontmoet. De sfeer is veel gezelliger, iedereen zegt hallo op straat en lacht naar elkaar. Dit zie ik in Zuid-Afrika niet gebeuren... Voor de duidelijkheid trouwens, de titel slaat op de naam voor 'white boy in Africa'. Zo werden we in Mozambique door de lokalen genoemd ('Héy Mukiwa!'). Dat komt overigens ook voor in een aantal Afrikaanse films, zoals bijvoorbeeld Blood Diamond met Leonardo DiCaprio.

Aangezien de busreis heen, zowel in de grote bus als de minibus door Mozambique niet was bevallen (het was letterlijk een once in a lifetime experience), vlogen we terug naar South Africa. We vertrokken vanaf Inhambane (ongeveer 20km van Tofo), met het vliegtuig naar Johannesburg, en vanaf daar met een late vlucht naar Cape Town, te vliegen. Het vliegveld in Inhambane was trouwens erg typisch TIA. We vlogen met een internationale vlucht, maar niemand heeft ons gecontroleerd op vloeistoffen, wapens, et cetera. De metaaldetector was niet aangezet op het vliegveld en we konden zonder restricties overal lopen. Het was eigenlijk best een grap, maar leuk om mee te maken. In het fotoalbum staan wat foto's van dit kleine vliegveldje, waar we ongeveer 4 uur besteed hebben en waar maar 3 lijnvluchten per week komen. Het terras waar we al die tijd hebben gekaart lag direct langs de ene baan waar de vliegtuigen langs kwamen, grappig om mee te maken.

Ik hoop dat jullie het wederom een interessante blog vonden, tot de volgende keer! Wij gaan hier nog een leuke tijd beleven in Stellenbosch, aangezien het hier nu wel erg lekker weer is. Morgen gaan we een aantal wine-estates bezoeken en van het weekend gaan we stappen in Cape Town/Camps Bay (de luxe suburb van Cape Town).

Groetjes

Studie en class trips

Het viel mij op dat ik met een bepaald ritme berichten heb geplaatst op mijn weblog, een gemiddelde van ongeveer 1 bericht per maand. Toen mij dat opviel kon ik er niet onderuit komen: Ik moest weer een blog gaan schrijven!!

De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van de studie, ik heb een aantal vakken afgesloten en ik ben op dit moment voor de laatste examens aan het leren. Het is best gek om alles nu zo af te gaan sluiten, al is het natuurlijk onvermijdelijk. De studie is mij hier erg goed bevallen, het is heel erg interessant en ik heb het eigenlijk altijd leuk gevonden. Het enige wat minder interessant was, was Afrikaans voor Nederlandse studenten, maar dit was dan ook een minder serieus vak. De hoofdvakken van het pakket wat ik heb gekozen waren erg leerzaam en ik vond het zeker een goede aanvulling op mijn studie in Nederland. Het is mij ook opgevallen dat het daar perfect op aansloot, qua voorkennis en dergelijke.

Alles leuk en aardig, maar ik ben natuurlijk niet in Afrika voor puur de studie (in tegenstelling tot mijn flatgenoot, die nu dat de studie bijna ten einde loopt ook alweer bijna terug vliegt naar Singapore). De afgelopen weken hebben we af en toe een moment gevonden om wat leuke activiteiten te doen, al waren veel activiteiten ook georganiseerd door de vakdocenten (in het kader van class-trips, omdat we toch International Students zijn, maar de trips hadden daarnaast ook een zeer goede aanvulling op de vakinhoud).

Op 3 oktober ben ik met Economic and Developmental Problems in Africa naar de rugbymatch tussen Western Province en Boland geweest (dit is rugby op het hoogste nationale niveau in Zuid-Afrika). De docent heeft hier echter een twist aan gegeven, door voor deze wedstrijd op bezoek te gaan bij de aanbouw van Green Point (een van de stadions voor de World Cup 2010 die in Zuid-Afrika wordt gehouden). Dit stadion wordt aan het water in Kaapstad gebouwd en wij hebben de eer gekregen om al een rondleiding te krijgen tijdens de bouw (dit doen ze normaal gesproken niet, spreekt voor zich). Was dus redelijk exclusief en zeer interessant! Blijkbaar, zo heeft men mij verteld, bouwt men het stadion nu, voor de World Cup, met een capaciteit van ongeveer 65,000 personen. Maar wanneer het voetbal voorbij is volgend jaar augustus, dan halen ze 15,000 stoelen weg, omdat Zuid-Afrika zo’n stadion toch nooit kan vullen. Mooie logica hebben die Zuid-Afrikanen hé. Dit was tevens de link met het desbetreffende vak. Afrikaanse landen (in dit geval Zuid-Afrika) willen nog wel eens geld pompen in zulke grootschalige projecten, terwijl ze niet zeker zijn wie het gaat betalen (betaald het zichzelf terug, of gaat de belastingbetaler ervoor opdraaien?). Hier ging het vak niet heel uitgebreid op in, maar dit was één van de (vele) subonderwerpen.

Vorige week donderdag ben ik naar de Townships geweest, om te gaan kijken naar memorials, naar aanleiding van een specifieke gebeurtenis tijdens de Apartheid. Dit was erg interessant om te zien. Zowel de monumenten als de townships zelf (het was voor mij de eerste keer om in zo’n armoedige krottenwijk te staan). We kregen een presentatie over een specifieke dag, waarbij de (witte) politie een truc uit haalde met gelijkenis aan het Trojan Horse. Hierbij reden ze in een burgervrachtwagen door de township, om te wachten totdat (zwarte/gekleurde) kinderen stenen zouden gooien (die deden dat nog wel eens naar witte mensen in autos). Op het moment dat de eerste steen het voertuig raakte, sprongen er politieagenten met machinegeweren uit de achterklep en begonnen in hun wilde weg om zich heen te schieten. Hierbij zijn uiteindelijk 5 kinderen overleden. Wij zijn naar 2 monumenten geweest die over deze gebeurtenis gaan. Het was erg bizar toen wij uit onze luxe universiteit 4x4NISSAN klommen en daar midden in de krottenwijk stonden met onze veel te grote spiegelreflexcamera’s, dure zonnebrillen, merkslippers en … (jullie krijgen het idee). Maar wat mij erg verbaasde was de reactie van de kinderen in die wijk (nee we kregen geen stenen op ons dak). Het duurde nog geen minuut of we waren omsingeld door 40 tot 50 kinderen in de leeftijd van 3 tot 10 (alles in de leeftijdscategorie wat kan lopen, maar nog niet oud genoeg is om alleen naar de stad te gaan). Deze kinderen waren zo vrolijk en lachend en wilden graag dat je een foto van ze nam (dat wilden ze natuurlijk ook het resultaat zien en dat was helemaal geweldig). Ik heb nog nooit zoiets gezien en dat hou je ook niet voor mogelijk, hoe blij, vrolijk en enthousiast kinderen zijn die niet eens fatsoenlijke kleding hebben om te dragen. Ze vonden het helemaal leuk toen we met een paar jongens besloten om mee te doen met het overschoppen van een lekke voetbal. Heel apart om zo mee te maken.

De volgende dag ben ik, op uitnodiging van mijn history-docent, mee geweest naar een presentatie van Kolonel buitendienst Breytenbach. Hij vertelde over zijn ervaringen in het Zuid-Afrikaanse leger, tijdens een geheime invasie in Angola in 1975-1976. Hij is tevens de oprichter van het bekende “32 battalion” in Zuid-Afrika. Deze eenheid is later op nonactief gezet en een groot deel van de leden (overigens ook aanwezig bij de presentatie) hebben als mercenary (private military contractor) in andere Afrikaanse oorlogen gediend. Mijn docent had mij hiervoor uitgenodigd omdat ik mijn eindverslag voor dit vak over deze oorlog schrijf. Wat deze kolonel zo bekend maakte was dat hij tegen de Apartheid wetten van zijn regering en zijn tijd inging. Voor de mensen die de film Blood Diamond hebben gezien (aanrader trouwens!!) Danny Archer heeft in dit bataljon gediend en deze kolonel was de persoon die zei: “There is no Apartheid in a foxhole”. Breytenbach negeerde Apartheid wetten binnen zijn eenheid, blanke en donkere militairen waren gelijken en dienden zij-aan-zij en gingen als gewone mensen met elkaar om.

Tot slot ben ik afgelopen zaterdag, overigens niet in het kader van een classtrip, maar gewoon als één van mijn things-to-do-items, naar Robben Island geweest. Samen met Petra uit Zweden! Robben Island is het eiland waar alle politieke gevangenen gedurende Apartheid gevangen zaten (Nelson Mandela had daar ook zijn cel). Dit was heel erg interessant om te zien en het weer was uitstekend, dus het leek wel op een tropisch eiland (met een gevangenis en pinguins dan...). We werden eerst rondgereden over het eiland en kregen vervolgens een tour door de oude high-security prison en bezochten daar onder andere de cel van Mandela. Wat het zo fascinerend maakte was het feit dat alle medewerkers van de tour (inclusief boottocht-medewerkers, gidsen, et cetera) ex-gevangenen zijn! Je wordt de hele dag rondgeleid door exgevangen en krijgt dus uit eerste hand te horen wat er gaande was en hoe het leven was op het eiland.

Dit waren eigenlijk mijn laatste paar weken in een nutshell. Deze week is het weer vooral erg mooi (zomer is eindelijk aangekomen), met 30 graden gedurende de dag en een warme 20 graden ’s nachts. We zijn vandaag en gisteren naar het strand geweest om daar te studeren, was ideaal. Het water is zelfs warm genoeg om te zwemmen (wat gek is, omdat het water hier normaal erg koud is door de koude Atlantische stromen vanaf de Noordpool). Surfen kan inmiddels ook zonder wetsuit, dus ideaal!!

Groetjes en tot het volgende bericht (volgende maand denk ik). Enneuh.... Als je zover bent gekomen met lezen: Laat gerust een reactie achter!!

Kilimanjaro Tanzania

Jawel hoor! Er is -eindelijk- weer eens een nieuwe blog van Gydo!

De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Voorgaande week (week 37) hadden wij onze Springbreak (ofwel, voorjaarsvakantie), maar in de weken daarvoor moesten nog even een aantal verslagen en examens gemaakt worden. Ik moest prioriteiten stellen en zodoende is het er niet van gekomen om een blog te schrijven. Inmiddels is er wat druk van de ketel (al staan er voor aankomende week weer een aantal verslagen in mijn agenda). In de afgelopen periode is, naast al het studeren, veel gebeurd.

Ik heb mijn vak over wijn afgesloten, met een zogenaamde ‘wine-tasting’ op drie verschillende wine-farms, we zijn naar walvissen wezen kijken in Hermanus, ik heb de Table Mountain in Cape Town beklommen en ik ben natuurlijk in de voorjaarsvakantie naar Tanzania geweest om de Kilimanjaro te beklimmen.

Ik zal niet alles in detail vertellen omdat ik er een boek over zou kunnen schrijven, maar er staan wel een aantal foto’s in het fotoalbum (foto’s zeggen meer dan woorden…).

Wat ik wel graag in wat meer detail wil vertellen is mijn Kilimanjaro trip! Ik ben samen met Netta, een Finse student hier in Stellenbosch, op 3 september naar Tanzania afgereisd. Eerst met het vliegtuig van Cape Town naar Johannesburg, en vervolgens naar Dar-Es-Salaam (de grootste stad in Tanzania). Daar aangekomen zijn we naar een hostel gegaan om daar te overnachten (samen met Tuomas en Satu (twee vrienden van Netta, die met ons de Kilimanjaro zouden beklimmen), zij waren echter al in Tanzania voor hun vakantie).

De volgende ochtend zijn we met een of ander sjebbie bedrijf (Kilimanjaro Express) van Dar-Es-Salaam naar Moshi (aan de voet van de Kilimanjaro) gereisd. Deze busreis duurde ongeveer 10 uur en kostte ons 25 euro (inclusief catering aan boord!). Typisch was echter wel dat toen wij de tickets gingen kopen we doodleuk te horen kregen dat we 1,5x de normale prijs moesten betalen. De eerste reden die we te horen kregen: “Because you are foreigners” en vervolgens “Because the bus doesn’t leave from the normal busstation, instead it leaves from here” (daarmee bedoelde hij het steegje waar we op dat moment stonden). Achja… T-I-A… Omdat er voor ons niets anders op zat dan te betalen (we moesten toch op wat voor manier dan ook weg uit Dar-Es-Salaam…) hebben we die 25 euro maar neergelegd. Is uiteindelijk toch 3x niks als je het vergelijkt met Europese prijzen en zodoende hebben we de locale economie ook weer even een impuls gegeven (goh, wat zijn we toch liefdadig).

Maar deze busreis viel mij alleszins mee! Het was redelijk comfortabel, de catering aan boord was goed en we hebben behoorlijk veel van Tanzania gezien! ’s Avonds kwamen we aan in Moshi en aldaar hebben we overnacht in het Springlands Hotel (deze hotelovernachting was bij onze Kilimanjaro-boeking ingesloten). In dit hotel kregen we tevens de briefing voor de volgende dag, de eerste dag van onze beklimming!

Op zaterdag 5 september begon het avontuur! Na een goed ontbijt en een laatste douche vertrokken we rond 9 uur vanuit het hotel, per busje, naar de gate van het Kilimanjaro National Park. Bij deze ingang moesten we ons inschrijven, werden we geïntroduceerd aan de rest van onze gidsen en werd onze bulk aan bagage door zogenaamde ‘porters’ overgenomen. Deze porters dragen het gros van de spullen (groepstenten, branders, onze kleding, et cetera). Het was aan onszelf om een daypack te vullen met datgene wat we per dag nodig hadden (dus water, wat snacks, eventueel warme sweater/regenkleding en natuurlijk de fotocamera). Deze daypack moesten we zelf dragen.

Nadat alles was verdeeld zijn we rond een uur of 12 begonnen met de hike. Motto van vandaag was “Polé Polé” (dat is Swahili voor “slowly, slowly”). Pin me niet vast op de precieze afstanden, maar deze dag hebben we ongeveer 15km door het regenwoud gelopen. We startten op een hoogte van ongeveer 1500m en ons kamp werd opgezet op 3000m (vlak boven het regenwoud). Door het woud was de temperatuur warm en de luchtvochtigheid hoog, maar vanwege de langzame start was dit geen probleem.

Dag twee bracht ons van het voorgaande kamp, Machame Camp, naar Shira Camp. Een route van ongeveer 9 km, tot een hoogte van 3850m. Shira Camp ligt vlakbij het befaamde Shira Plateau wat bekend staat om zijn mooie landschappen en er zouden ook olifanten en buffels lopen. Het kamp was echter te ver van het plateau gelegen, dus wij hebben geen grote dieren gezien. Maar het uitzicht was inderdaad schitterend. Het landschap veranderde snel, ’s morgens stonden de tenten tussen wat dunne, ongeveer 2 a 3 meter hoge, bomen, maar naarmate we hoger kwamen werd het terrein ruiger en killer. Op Shira Camp groeide slechts een aantal iele bomen en er stonden overal kleine bosjes.

De volgende dag zou in het teken staan van acclimatisatie. Normale mensen zijn niet gewend aan grote hoogtes en krijgen snel last van hoogteziekte. Dit is normaal, je lichaam moet wennen aan de nieuwe omstandigheden, gebrek aan zuurstof, et cetera. Echter is er voor een expeditie zoals deze te weinig tijd om voldoende te acclimatiseren (je moet toch vooruit wil je bij de top komen!). We vertrokken van Shira Camp richting de Lava Tower (4600m hoogte), aldaar zouden we lunch eten en vervolgens weer afdalen naar een hoogte van 3950m (bij Barranco Camp). Deze dag hebben we ongeveer 12 km gelopen denk ik, maar het waren niet altijd even makkelijke kilometers. Ik heb last gekregen van knallende hoofdpijn (vanwege de hoogte) en dat wil je nog wel eens tegen werken. Ik had ook minder honger toen we bij onze lunchplek aankwamen, maar heb mijzelf toch geforceerd om iets te eten. Na deze korte lunchstop (10-15 min) ben ik samen met Tuomas afgedaald om de hoofdpijn te verlichten. Het afdalen hielp snel (zowel omdat het afdalen minder inspannend is, als vanwege het feit dat de omstandigheden beter zijn op lagere hoogtes). Het was een erg mooie afdaling, langs beekjes en we hebben veel verschillende planten en dieren gezien. Tussen een hoogte van 4600 en 4300 liepen we door de wolken heen, vervolgens kwamen we eronder en toen begon het licht te hagelen. Gelukkig niet erg, en niet lang, het gaf geen problemen. Na een uur of 2 kwamen we aan bij ons kamp en konden we weer even bijkomen. De hoofdpijn bleek de rest van de avond, maar gelukkig in mindere mate.

Dag 4 zou de aanloop naar de top betekenen. We begonnen vanaf Barranco Camp (3950m) en klommen naar Barafu Camp op 4600m (net zo hoog als het acclimatisatiepunt van de voorgaande dag). Ik heb deze dag samen met Paul en Richard gelopen, twee Britten die ook deel uit maakte van onze expeditie. We konden een lekker stevig tempo aan houden en kwamen als een van de eersten aan bij de lunchstop (uit een groep van ongeveer 200 personen). Het pad van start tot de lunch was erg onregelmatig (klimmen, dalen, en vervolgens weer klimmen (in hoogtes is het ongeveer: 3950 – 4200 – 3900 – 4040), maar het was een erg mooi pad met een geweldig uitzicht over de gletsjers (zie maar in het fotoalbum!). Na een lunchstop was het alleen maar omhoog klimmen, van 4040m tot 4600m. Dit was een erg saai stuk omdat de helling ongeveer hetzelfde bleef en terrein alleen maar saaier (geen planten meer, minder zand, meer rotsen). Een gure wind maakte het ook wat zwaarder. Maar na ongeveer 2,5 uur kwamen we (wederom als een van de eersten) aan op het kamp. We waren zelfs eerder dan onze porters! En daarom waren onze tenten nog niet eens opgezet. Al maakte dat voor mij niet zo heel veel uit, want ik was niet heel erg moe en het acclimatiseren van de voorgaande dag maakte daadwerkelijk een groot verschil! Ik had bijna geen hoofdpijn meer (mild/zeurend, dus dat viel mee).

Toen de porters aankwamen werd ons eten klaargemaakt en zijn we vroeg gaan slapen. De aankomende nacht stond namelijk in het teken van de top! We werden rond 23:20u wakker gemaakt en na thee met koek vertrokken we rond 00:10u vanaf Barafu Camp (4600m) naar de top van de Kilimanjaro (Uhuru peak 5895m)! Het streven was om met zonsopkomst bovenop de top te staan, om van het mooie uitzicht te genieten. Maar al snel bleek voor velen dat dit een te nobel streven was. Ikzelf ben samen met Paul en Richard naar boven geklommen, we konden een strak tempo aan houden en hebben bijna iedereen ingehaald (onze expeditie startte als een van de laatste, maar wij 3 kwamen wederom als een van de eersten boven). Onderweg veel gezien… Mensen die bewusteloos langs het pad lagen, mensen met een infuus in hun arm omdat ze het niet meer aankonden, mensen die blinden raakten vanwege de hoogte ziekte (!!) en verder héél veel mensen die uit zichzelf omdraaiden omdat ze het niet aan konden. Maar wij drie gingen, zoals gezegd, gestaag door. De hoofdpijn werd met elke stap erger, ik heb 2 x moeten overgeven in de beklimming, maar om ongeveer 5:30u ’s morgens bereikten we dan eindelijk Stella’s Point (als je dit punt bereikt heb je het lange/saaie en meest gevaarlijke stuk gehad)! Hierna was het voor ons nog ongeveer 30 minuten stekkeren, over een meer geleidelijk terrein. Het was nog steeds pikkedonker, de zon was nog niet te zien. Toen we om 6 uur bij het befaamde Uhuru-peak, naast het Kilimanjaro-bord stonden, genoten we van het geweldige uitzicht, onder het genot van de opkomende zon. Dit was werkelijk waar prachtig om te zien en gaf een heel erg goed gevoel. We hadden het gehaald!!!

Na een paar minuten (het was koud op de top) vertrokken we voor de afdaling. Onderweg kwamen we de rest van onze expeditie tegen. Netta en Tuomas liepen ongeveer 1,5 uur achter op ons en Satu was zelfs nog verder achter, maar uiteindelijk hebben ze het allemaal gehaald. Iedereen op zijn eigen tempo met zijn eigen tijden. Het streven van alle gidsen om rond 6u op de top te staan was veel te hoog gegrepen! Ik heb geluk gehad dat ik het aan kon en mijzelf heb kunnen doorzetten, maar voor heel veel mensen gold dat niet. Al denk ik dat het voor die mensen ook niet zoveel uit maakt… Het gaat er niet om wanneer je de top bereikt, áls je hem maar bereikt.

Hoe dan ook! We begonnen onze afdaling, deze zou ons terug naar het Barafu Camp op 4600m hoogte brengen. Daar konden we slapen tot het moment dat de rest van onze groep terug kwam. Wanneer de groep weer compleet was werden we gewekt en begon onze verdere afdaling naar Mweka Camp op een hoogte van 3000m. Hier kwamen we rond 1600u ’s middags aan. Deze afdaling deed wonderen: De hoofdpijn verdween, de eetlust kwam terug en iedereen begon zich weer goed te voelen. Afdalen is werkelijk het beste middel tegen hoogteziekte. De mensen die boven bewusteloos of blind raakte zijn ook per direct met brancard naar beneden gebracht, om daar weer beter te worden.

De volgende ochtend vertrokken we van Mweka Camp naar Mweka Gate, over een afstand van ongeveer 15km. Eenmaal aangekomen bij de Gate was het uitschrijven geblazen en werden we, na het wachten op de rest van de groep, weer met de bus naar Springlands Hotel gebracht. Aldaar kregen we een certificaat uitgedeeld en was het tijd om te douchen, schone kleding aan te trekken en lekker te relaxen.

Onze reis terug naar Zuid-Afrika verliep op dezelfde manier als de heenreis (met de bus door heel Tanzania en vervolgens met het vliegtuig). Deze keer zouden Tuomas en Satu echter met ons meereizen, want ze wilden een week op bezoek bij Netta in Zuid-Afrika. Deze week hebben we daarom wat leuke bezienswaardigheden en dergelijke bezocht, maar daar zal ik in een volgende blog iets over schrijven. Voor nu hou ik het hierbij, want ik ga nog verder schrijven aan mijn verslagen.

Tot de volgende blog! En ik zie uit naar jullie reacties!!!

PS. Vergeet niet de foto’s te bekijken

It's a way of life!

Enige tijd is vergaan sinds mijn laatste bericht, ik zal dan ook niet álles wat ik heb meegemaakt behandelen, want dat zou gewoonweg te langdradig worden. Dit zal meer een samenvattend bericht zijn van een aantal highlights. Van te voren wil ik jullie ook alvast even wijzen op mijn foto album, ik heb er namelijk drie mappen bij geplaatst (“Stellenbosch”, “Mijn verjaardag op Cape Point” en “Cape Town”).

-----

Op veler verzoek zal ik hieronder iets vertellen over de vakken die ik nu volg aan deze universiteit:

1. African Politics; een vak wat ingaat op de Afrikaanse politiek in het algemeen. We hebben introducties gehad over Afrika vóór en tijdens kolonialisme en in de rest van de periode gaan we kijken hoe die gebeurtenissen invloed hebben op de Afrikaanse politiek van tegenwoordig.

African nationalism – ethnicity and religion – class politics – military interventions – sovereignty – authority – democracy

2. Economic and Developmental problems in Africa; een vak wat ik eigenlijk nog maar één keer heb gehad, omdat de docent al twee weken op vakantie is. Als het goed is komt hij deze week terug en kunnen we daadwerkelijk beginnen. Maar waar het bovenstaande vak algemeen Afrika beschouwd gaat dit vak meer specifiek in op een aantal problemen op het continent.

3. Truth commissions; Wanneer staten omschakelen van een problematische situatie naar een democratie worden er commissies aan het werk gezet om te onderzoeken wat er daadwerkelijk is gebeurt in tijden van crisis. Misdadigers worden opgepakt en berecht, slachtoffers krijgen hulp en het land moet als een eenheid verder kunnen. Een specifiek voorbeeld hiervan is de Apartheid in Zuid-Afrika, waarbij de South African Truth and Reconciliation Commission over het algemeen als een geslaagd voorbeeld van een truth commission wordt gezien.

4. South African History; Vanaf het moment dat de VOC een post bouwde op de plek waar nu Cape Town ligt tot en met het heden. Klinkt erg specifiek voor Zuid-Afrika, maar valt denk ik wel mee. Er zijn namelijk veel gebeurtenissen die toepasbaar zijn op Afrika in zijn geheel (colonialism – imperialism – post-colonialism – African nationalism).

5. Afrikaans taal en kultuur vir Nederlanders; oftewel Afrikaans taal en cultuur voor Nederlandse studenten. Dit vak vormt samen met vak nummer 6 onderdeel van mijn extra vakken. Ik heb namelijk al genoeg credits, maar deze heb ik er “voor de leuk” bijgekozen. Hiermee zijn we bijvoorbeeld vorige week dinsdag naar een voorstelling van Jan Blohm geweest, erg grappig om een keertje mee te maken.

6. African Wine Industry; Een spoedcursus (duurt maar 2 weken) waarin we alle basics leren over wijn (Wine history – Viticulture - Winemaking - Wine tasting). Kennis met betrekking tot wijn maakt je ‘sophisticated’ zegt men, dus ja, waarom niet!

-----

Na een investering van omgerekend 120 euro in de lokale internetprovider hoopte ik op tenminste één maand internet. Helaas heeft mijn internet nu in totaal ¾ dag gewerkt, en al 4 dagen niet (T-I-A). In het weekend is men liever lui dan moe en afgelopen maandag was er een nationale feestdag, zodoende was er ook niemand van het bedrijf aanwezig om het internet weer werkende te krijgen. Op het moment van schrijven is het internet gelukkig (heb immers niet voor niets zoveel geld neergeteld) weer aangesloten.

Afgezien van het feit dat mijn internetinvesetering zich niet waard maakt, zijn de afgelopen dagen werelds geweest. Ik zal beginnen met mijn verjaardag afgelopen vrijdag:

Een behoorlijk drukke dag, maar erg geslaagd. Overdag zijn we met een aantal personen naar Simons Town en Cape Point gereden. Het was een warme en erg mooie dag, waarin we veel hebben gezien. Van de welbekende pinguïns op het strand, tot bavianen langs de kant van de weg die proberen je auto open te breken en walvissen in de oceaan.

Eenmaal terug aangekomen in Stellenbosch zijn we met 3 man aangesloten bij een braai (barbecue), welke erg goed gelukt was. Gezellige onderneming samen met wat South Africans.

’s Avonds was er een groot feest georganiseerd in the Dutch House (studentenhuis waar in het algemeen relatief veel Nederlanders verblijven, vandaar de naam). In totaal waren er denk ik ongeveer 150 mensen op het feest en het duurde tot 4 uur ’s nachts.

Op zaterdag ben ik samen met Joen en JP (twee Zweden) naar Cape Town vertrokken, op de planning stond om onderweg ‘wet suits’ te kopen (om eindelijk te kunnen surfen). Helaas bleek echter dat de winkel dicht was op zaterdag. Dus zonder ‘wet suits’ reden we maar door naar Cape Town. Eenmaal aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een hotel/hostel om de nacht door te brengen.

Midden in het centrum, aan de straat wat in het algemeen dé uitgaansgelegenheden van Cape Town biedt, vonden we een hostel, voor slechts 10 euro per nacht per persoon. Prima toch?

Nadat we onze spullen achter slot en grendel in het hostel hadden gelegd zijn we naar het Waterfront gegaan (google maar eens, het uitzicht komt vast bekend voor). Bij het Waterfront bevindt zich een grote shoppingmall waar ik even schoenen kon kopen. Erg moeilijk was het niet, want ze hadden alleen schoenen in de categorie goedkoop, goedkoper en goedkoopst.

Inmiddels was het etenstijd en zijn we ergens in een restaurant gaan zitten, met een tv voor de neus. Want Zuid-Afrika speelde een belangrijke tri-nations rugbymatch tegen de Aussies. De wedstrijd was helaas niet zo heel spetterend (kon beter Zuid-Afrika!), maar de sfeer was top. Rugby is (onder de witte Afrikanen althans) de grootste sport die er is, vergelijkbaar met voetbal in Europa. Dit uitte zich ook wel in de feeststemming later in het centrum van de stad waar iedereen los ging.

Na een erg geslaagde avond in het centrum van Cape Town zijn we gaan slapen in het 10-euro per nacht hostel. Wat prima was bevallen, no complains. Op zondag zijn we vol enthousiasme naar de ferry richting Robben Island gelopen. Zo relaxed en nonchalant als we zijn liepen we naar de ticketbalie, om een half uur voor vertrek nog even wat tickets te halen. Daar aangekomen bleek hij volgeboekt voor de rest van de dag… Helaas, pindakaas. Volgende keer reserveren dus.

Na dit nieuws zijn we maar terug gereden naar Stellenbosch. Het weer in Cape Town was slecht, via de telefoon kregen we te horen dat het in Stellenbosch lekker warm en zonnig was. Al met al was het een geslaagd weekend en hebben we ons prima vermaakt.

-----

Tot dusver dit nieuwe bericht vanuit Afrika! Ik zal in het vervolg, omdat ik inmiddels internet heb, mijn blog regelmatig bijhouden en wat meer berichten in de trant van mijn 'This Is Africa' bericht plaatsen, omdat die manier van schrijven mij meer aanspreekt.

-----

Voor ik definitief afsluit wil ik overigens iedereen via deze weg nog even bedanken voor de felicitaties! Het is goed om wat vanuit Nederland te horen. Ik heb alle smsjes, emails, krabbels en (old-school) kaarten ontvangen, waarvoor mijn dank!! Mochten jullie in het vervolg overigens iets willen laten horen, dan kan dat naast naar mijn normale emailadres of op deze website, ook naar mijn Zuid-Afrikaanse nummer (+277 838 54240). Ik controleer mijn NLse nummer niet vaak, alleen dit weekend omdat ik jarig was.

This is Africa

Het is een bizar land, Zuid-Afrika. Ondanks de trots die men voelt nu Apartheid officieel niet meer bestaat, kom je het nog dagelijks tegen. Niet alleen in de omgang tussen mensen (blank/donker, rijk/arm onder elkaar), maar ook het gevoel is er nog steeds.

Het voelt erg raar wanneer je over straat loopt met je luxe horloge, dure zonnebril en technologisch veel te hoogstaande mobieltje, terwijl de totale waarde van de kleding van de man naast je niet meer is dan die van jou eigen Nike-sokken.

Wij eten iedere dag uit, naast dat het veel praktischer is is het niet zozeer duurder. Diezelfde man die net naast mij liep staat iedere avond ook bij de vele restaurantjes die Stellenbosch rijk is, alleen dan om te bedelen om restjes of wat kleingeld.

Het ligt er overigens ook wel erg zwart-wit op. De relatief betergestelde inwoner van Stellenbosch woont in het mooie en pittoreske hart van de stad, terwijl de arme mensen in Kayamandi wonen. Kayamandi is de sloppenwijk die op de heuvels rond Stellenbosch ligt. Het woord zelf overigens, stamt af van de Xhosa-taal en betekend 'pleasurable home'.

Zoals ik zei merk je het ook in de omgang tussen mensen. Het is de manier van spreken die je aan het denken zet. Zowel tijdens onze lectures, maar zeker ook wanneer je gewoon ergens in een winkel met mensen praat.

De Zuid-Afrikaanse regering heeft goed zijn best gedaan om de Apartheid tegen te gaan. Het is echter gewoon iets wat een hele lange tijd nodig heeft. Twintig jaar is niet veel tijd, er zal nog minstens het dubbele nodig zijn om grote verbeteringen te kunnen zien. Er zal nog wel een generatie overheen gaan.

-----

Maar om jullie gerust te stellen, met mij gaat het goed! Bovenstaande is mij voorgaande weken echter opgevallen, meer dan vorig jaar tijdens mijn reis in Zuid-Afrika. In de afgelopen 2 weken is veel gedaan, weinig gebeurt en het bevalt mij wel.

Zoals jullie hebben gemerkt heb ik nog geen eigen internet, de wireless verbinding is niet zo heel goed naar mijn appartement. Het desbetreffende bedrijf is naar de mogelijkheden aan het kijken om een (zoals ze het zelf noemen) booster te installeren waardoor het beter moet worden. Maar alles gebeurt hier op zijn tijd en niets gebeurt te snel. Zoals ze zeggen; T-I-A (This is Africa).

Een zin die overigens te pas wordt gebruikt, veelal wanneer er iets typisch Afrikaans gebeurt en je kunt er niets aan doen. Ze zijn hier namelijk niet te gehaast (niet snel beter gezegd), erg inefficient en doen eigenlijk alles op hun eigen manier.

We hebben nog geen echte planning gemaakt, tot nu toe leven we (ik hang veel uit met twee vrienden uit Zweden en een Duitser) van dag tot dag. Maar we hebben op de planning staan om deze week een planning te maken voor de komende weken (Don't like it? T-I-A!).

Van het weekend willen we, mocht het lekker zonnig zijn, op zaterdag naar Robben Island nabij Cape Town, om vervolgens 's avonds in een hotel te overnachten en de volgende dag naar Cape Point te reizen om daar wat van de natuur te genieten. De rest van mijn week worden gevuld met lectures en sporten. Want ook dat gaat door! En de faciliteiten zijn werkelijk prima, dus daar kan het niet aan liggen.

Voor nu ga ik weer sluiten, want ik ga zometeen lunchen met wat vrienden. De foto's komen wanneer ik mijn eigen internet heb, dus jullie moeten helaas nog even geduld hebben! Ik kan al wel verklappen er wat hele mooie tussen zitten. Ik ben namelijk afgelopen week de Stellenbosch Mountain opgeklommen en vanaf daar hadden we (mede dankzij het mooie weer) een geweldig uitzicht over de hele Kaap.

Kan ik hier mijn electra opwaarderen?

Met ruim 120km/u scheerden we over een landelijke weg door (waarschijnlijk) een heelprachtig glooiend landschap. Het was ongeveer 21:45uur 's avonds wanneer we over de nationale weg van Kaapstad naar Stellenbosch reden.Buiten pikkedonker, er was niets te zien.

Tot dusver mijn eerste indruk nadat ik uit het vliegtuig ben gestapt. Meer valt er eigenlijk niet te vertellen.

Eenmaal aangekomen in Stellenbosch kreeg ik een rondleiding door mijn nieuwe thuis voor de komende zes maanden. Echt een prima appartement waar ik heel blij mee ben. Het is echt gloednieuw (er zijn 2 andere studenten in geweest, slechts tijdelijk voor maar 3 dagen). Ik heb mijn koffer uitgepakt en rond 00:00 ben ik gaan slapen.

Na een goede nachtrust werd ik vanmorgen om 07:00uur wakker. Het was nog niet helemaal licht dus ik kon helaas nog niets zien. Pas na het ontbijt, het was inmiddels 08:00uur, kon ik duidelijk opmaken hoe het er in dit deel van Zuid-Afrika nu uit ziet.

Het dorpje is klein, maar ziet er erg goed uit. Helemaal in de oud-Nederlands koloniale stijl.

Vandaag ben ik al de hele dag heen en weer aan het lopen tussen de verschillende universiteitsgebouwen. De meeste andere internationale studenten zijn deze hele week al bezig geweest met een orientatieprogramma. Ik kan vanaf vanavond (bij de welkomstbraai (barbeque)) aanhaken. Vandaag moet alleen administratie op orde gemaakt worden. Inschrijven bij de vakken die ik wil nemen en ik heb zelfs al twee introductiecolleges gehad.

Leuk te weten (en dat verklaard de titel), het lijkt erop dat je overal prepaid voor betaald in dit dorpje (was vorig jaar toch wel anders in het noorden van Z-Afrika). We betalen hier prepaid voor de telefoon, voor het internet, maar ook voor de electriciteit! Er loopt een metertje in de keuken, die houdt bij hoeveel KW/h elektriciteit er nog op de prepaid-kaart staan. Je gaat naar een winkeltje om naar een x aantal KW/h stroom te halen. Raar systeem, maar mijn huisbazin (aardige vrouw trouwens) waardeerd het op. Mag ze inmiddels ook wel doen want het tegoed op demeter isbijna op!

Ik ga maar weer stoppen, want zoals ik zei: Ik betaal op prepaid basis! Foto's kan ik eventueel 's avonds uploaden, om de kosten te drukken haha.

Groetjes en tot ziens!

Gydo