Jawel hoor! Er is -eindelijk- weer eens een nieuwe blog van Gydo!

De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Voorgaande week (week 37) hadden wij onze Springbreak (ofwel, voorjaarsvakantie), maar in de weken daarvoor moesten nog even een aantal verslagen en examens gemaakt worden. Ik moest prioriteiten stellen en zodoende is het er niet van gekomen om een blog te schrijven. Inmiddels is er wat druk van de ketel (al staan er voor aankomende week weer een aantal verslagen in mijn agenda). In de afgelopen periode is, naast al het studeren, veel gebeurd.

Ik heb mijn vak over wijn afgesloten, met een zogenaamde ‘wine-tasting’ op drie verschillende wine-farms, we zijn naar walvissen wezen kijken in Hermanus, ik heb de Table Mountain in Cape Town beklommen en ik ben natuurlijk in de voorjaarsvakantie naar Tanzania geweest om de Kilimanjaro te beklimmen.

Ik zal niet alles in detail vertellen omdat ik er een boek over zou kunnen schrijven, maar er staan wel een aantal foto’s in het fotoalbum (foto’s zeggen meer dan woorden…).

Wat ik wel graag in wat meer detail wil vertellen is mijn Kilimanjaro trip! Ik ben samen met Netta, een Finse student hier in Stellenbosch, op 3 september naar Tanzania afgereisd. Eerst met het vliegtuig van Cape Town naar Johannesburg, en vervolgens naar Dar-Es-Salaam (de grootste stad in Tanzania). Daar aangekomen zijn we naar een hostel gegaan om daar te overnachten (samen met Tuomas en Satu (twee vrienden van Netta, die met ons de Kilimanjaro zouden beklimmen), zij waren echter al in Tanzania voor hun vakantie).

De volgende ochtend zijn we met een of ander sjebbie bedrijf (Kilimanjaro Express) van Dar-Es-Salaam naar Moshi (aan de voet van de Kilimanjaro) gereisd. Deze busreis duurde ongeveer 10 uur en kostte ons 25 euro (inclusief catering aan boord!). Typisch was echter wel dat toen wij de tickets gingen kopen we doodleuk te horen kregen dat we 1,5x de normale prijs moesten betalen. De eerste reden die we te horen kregen: “Because you are foreigners” en vervolgens “Because the bus doesn’t leave from the normal busstation, instead it leaves from here” (daarmee bedoelde hij het steegje waar we op dat moment stonden). Achja… T-I-A… Omdat er voor ons niets anders op zat dan te betalen (we moesten toch op wat voor manier dan ook weg uit Dar-Es-Salaam…) hebben we die 25 euro maar neergelegd. Is uiteindelijk toch 3x niks als je het vergelijkt met Europese prijzen en zodoende hebben we de locale economie ook weer even een impuls gegeven (goh, wat zijn we toch liefdadig).

Maar deze busreis viel mij alleszins mee! Het was redelijk comfortabel, de catering aan boord was goed en we hebben behoorlijk veel van Tanzania gezien! ’s Avonds kwamen we aan in Moshi en aldaar hebben we overnacht in het Springlands Hotel (deze hotelovernachting was bij onze Kilimanjaro-boeking ingesloten). In dit hotel kregen we tevens de briefing voor de volgende dag, de eerste dag van onze beklimming!

Op zaterdag 5 september begon het avontuur! Na een goed ontbijt en een laatste douche vertrokken we rond 9 uur vanuit het hotel, per busje, naar de gate van het Kilimanjaro National Park. Bij deze ingang moesten we ons inschrijven, werden we geïntroduceerd aan de rest van onze gidsen en werd onze bulk aan bagage door zogenaamde ‘porters’ overgenomen. Deze porters dragen het gros van de spullen (groepstenten, branders, onze kleding, et cetera). Het was aan onszelf om een daypack te vullen met datgene wat we per dag nodig hadden (dus water, wat snacks, eventueel warme sweater/regenkleding en natuurlijk de fotocamera). Deze daypack moesten we zelf dragen.

Nadat alles was verdeeld zijn we rond een uur of 12 begonnen met de hike. Motto van vandaag was “Polé Polé” (dat is Swahili voor “slowly, slowly”). Pin me niet vast op de precieze afstanden, maar deze dag hebben we ongeveer 15km door het regenwoud gelopen. We startten op een hoogte van ongeveer 1500m en ons kamp werd opgezet op 3000m (vlak boven het regenwoud). Door het woud was de temperatuur warm en de luchtvochtigheid hoog, maar vanwege de langzame start was dit geen probleem.

Dag twee bracht ons van het voorgaande kamp, Machame Camp, naar Shira Camp. Een route van ongeveer 9 km, tot een hoogte van 3850m. Shira Camp ligt vlakbij het befaamde Shira Plateau wat bekend staat om zijn mooie landschappen en er zouden ook olifanten en buffels lopen. Het kamp was echter te ver van het plateau gelegen, dus wij hebben geen grote dieren gezien. Maar het uitzicht was inderdaad schitterend. Het landschap veranderde snel, ’s morgens stonden de tenten tussen wat dunne, ongeveer 2 a 3 meter hoge, bomen, maar naarmate we hoger kwamen werd het terrein ruiger en killer. Op Shira Camp groeide slechts een aantal iele bomen en er stonden overal kleine bosjes.

De volgende dag zou in het teken staan van acclimatisatie. Normale mensen zijn niet gewend aan grote hoogtes en krijgen snel last van hoogteziekte. Dit is normaal, je lichaam moet wennen aan de nieuwe omstandigheden, gebrek aan zuurstof, et cetera. Echter is er voor een expeditie zoals deze te weinig tijd om voldoende te acclimatiseren (je moet toch vooruit wil je bij de top komen!). We vertrokken van Shira Camp richting de Lava Tower (4600m hoogte), aldaar zouden we lunch eten en vervolgens weer afdalen naar een hoogte van 3950m (bij Barranco Camp). Deze dag hebben we ongeveer 12 km gelopen denk ik, maar het waren niet altijd even makkelijke kilometers. Ik heb last gekregen van knallende hoofdpijn (vanwege de hoogte) en dat wil je nog wel eens tegen werken. Ik had ook minder honger toen we bij onze lunchplek aankwamen, maar heb mijzelf toch geforceerd om iets te eten. Na deze korte lunchstop (10-15 min) ben ik samen met Tuomas afgedaald om de hoofdpijn te verlichten. Het afdalen hielp snel (zowel omdat het afdalen minder inspannend is, als vanwege het feit dat de omstandigheden beter zijn op lagere hoogtes). Het was een erg mooie afdaling, langs beekjes en we hebben veel verschillende planten en dieren gezien. Tussen een hoogte van 4600 en 4300 liepen we door de wolken heen, vervolgens kwamen we eronder en toen begon het licht te hagelen. Gelukkig niet erg, en niet lang, het gaf geen problemen. Na een uur of 2 kwamen we aan bij ons kamp en konden we weer even bijkomen. De hoofdpijn bleek de rest van de avond, maar gelukkig in mindere mate.

Dag 4 zou de aanloop naar de top betekenen. We begonnen vanaf Barranco Camp (3950m) en klommen naar Barafu Camp op 4600m (net zo hoog als het acclimatisatiepunt van de voorgaande dag). Ik heb deze dag samen met Paul en Richard gelopen, twee Britten die ook deel uit maakte van onze expeditie. We konden een lekker stevig tempo aan houden en kwamen als een van de eersten aan bij de lunchstop (uit een groep van ongeveer 200 personen). Het pad van start tot de lunch was erg onregelmatig (klimmen, dalen, en vervolgens weer klimmen (in hoogtes is het ongeveer: 3950 – 4200 – 3900 – 4040), maar het was een erg mooi pad met een geweldig uitzicht over de gletsjers (zie maar in het fotoalbum!). Na een lunchstop was het alleen maar omhoog klimmen, van 4040m tot 4600m. Dit was een erg saai stuk omdat de helling ongeveer hetzelfde bleef en terrein alleen maar saaier (geen planten meer, minder zand, meer rotsen). Een gure wind maakte het ook wat zwaarder. Maar na ongeveer 2,5 uur kwamen we (wederom als een van de eersten) aan op het kamp. We waren zelfs eerder dan onze porters! En daarom waren onze tenten nog niet eens opgezet. Al maakte dat voor mij niet zo heel veel uit, want ik was niet heel erg moe en het acclimatiseren van de voorgaande dag maakte daadwerkelijk een groot verschil! Ik had bijna geen hoofdpijn meer (mild/zeurend, dus dat viel mee).

Toen de porters aankwamen werd ons eten klaargemaakt en zijn we vroeg gaan slapen. De aankomende nacht stond namelijk in het teken van de top! We werden rond 23:20u wakker gemaakt en na thee met koek vertrokken we rond 00:10u vanaf Barafu Camp (4600m) naar de top van de Kilimanjaro (Uhuru peak 5895m)! Het streven was om met zonsopkomst bovenop de top te staan, om van het mooie uitzicht te genieten. Maar al snel bleek voor velen dat dit een te nobel streven was. Ikzelf ben samen met Paul en Richard naar boven geklommen, we konden een strak tempo aan houden en hebben bijna iedereen ingehaald (onze expeditie startte als een van de laatste, maar wij 3 kwamen wederom als een van de eersten boven). Onderweg veel gezien… Mensen die bewusteloos langs het pad lagen, mensen met een infuus in hun arm omdat ze het niet meer aankonden, mensen die blinden raakten vanwege de hoogte ziekte (!!) en verder héél veel mensen die uit zichzelf omdraaiden omdat ze het niet aan konden. Maar wij drie gingen, zoals gezegd, gestaag door. De hoofdpijn werd met elke stap erger, ik heb 2 x moeten overgeven in de beklimming, maar om ongeveer 5:30u ’s morgens bereikten we dan eindelijk Stella’s Point (als je dit punt bereikt heb je het lange/saaie en meest gevaarlijke stuk gehad)! Hierna was het voor ons nog ongeveer 30 minuten stekkeren, over een meer geleidelijk terrein. Het was nog steeds pikkedonker, de zon was nog niet te zien. Toen we om 6 uur bij het befaamde Uhuru-peak, naast het Kilimanjaro-bord stonden, genoten we van het geweldige uitzicht, onder het genot van de opkomende zon. Dit was werkelijk waar prachtig om te zien en gaf een heel erg goed gevoel. We hadden het gehaald!!!

Na een paar minuten (het was koud op de top) vertrokken we voor de afdaling. Onderweg kwamen we de rest van onze expeditie tegen. Netta en Tuomas liepen ongeveer 1,5 uur achter op ons en Satu was zelfs nog verder achter, maar uiteindelijk hebben ze het allemaal gehaald. Iedereen op zijn eigen tempo met zijn eigen tijden. Het streven van alle gidsen om rond 6u op de top te staan was veel te hoog gegrepen! Ik heb geluk gehad dat ik het aan kon en mijzelf heb kunnen doorzetten, maar voor heel veel mensen gold dat niet. Al denk ik dat het voor die mensen ook niet zoveel uit maakt… Het gaat er niet om wanneer je de top bereikt, áls je hem maar bereikt.

Hoe dan ook! We begonnen onze afdaling, deze zou ons terug naar het Barafu Camp op 4600m hoogte brengen. Daar konden we slapen tot het moment dat de rest van onze groep terug kwam. Wanneer de groep weer compleet was werden we gewekt en begon onze verdere afdaling naar Mweka Camp op een hoogte van 3000m. Hier kwamen we rond 1600u ’s middags aan. Deze afdaling deed wonderen: De hoofdpijn verdween, de eetlust kwam terug en iedereen begon zich weer goed te voelen. Afdalen is werkelijk het beste middel tegen hoogteziekte. De mensen die boven bewusteloos of blind raakte zijn ook per direct met brancard naar beneden gebracht, om daar weer beter te worden.

De volgende ochtend vertrokken we van Mweka Camp naar Mweka Gate, over een afstand van ongeveer 15km. Eenmaal aangekomen bij de Gate was het uitschrijven geblazen en werden we, na het wachten op de rest van de groep, weer met de bus naar Springlands Hotel gebracht. Aldaar kregen we een certificaat uitgedeeld en was het tijd om te douchen, schone kleding aan te trekken en lekker te relaxen.

Onze reis terug naar Zuid-Afrika verliep op dezelfde manier als de heenreis (met de bus door heel Tanzania en vervolgens met het vliegtuig). Deze keer zouden Tuomas en Satu echter met ons meereizen, want ze wilden een week op bezoek bij Netta in Zuid-Afrika. Deze week hebben we daarom wat leuke bezienswaardigheden en dergelijke bezocht, maar daar zal ik in een volgende blog iets over schrijven. Voor nu hou ik het hierbij, want ik ga nog verder schrijven aan mijn verslagen.

Tot de volgende blog! En ik zie uit naar jullie reacties!!!

PS. Vergeet niet de foto’s te bekijken