Het viel mij op dat ik met een bepaald ritme berichten heb geplaatst op mijn weblog, een gemiddelde van ongeveer 1 bericht per maand. Toen mij dat opviel kon ik er niet onderuit komen: Ik moest weer een blog gaan schrijven!!

De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van de studie, ik heb een aantal vakken afgesloten en ik ben op dit moment voor de laatste examens aan het leren. Het is best gek om alles nu zo af te gaan sluiten, al is het natuurlijk onvermijdelijk. De studie is mij hier erg goed bevallen, het is heel erg interessant en ik heb het eigenlijk altijd leuk gevonden. Het enige wat minder interessant was, was Afrikaans voor Nederlandse studenten, maar dit was dan ook een minder serieus vak. De hoofdvakken van het pakket wat ik heb gekozen waren erg leerzaam en ik vond het zeker een goede aanvulling op mijn studie in Nederland. Het is mij ook opgevallen dat het daar perfect op aansloot, qua voorkennis en dergelijke.

Alles leuk en aardig, maar ik ben natuurlijk niet in Afrika voor puur de studie (in tegenstelling tot mijn flatgenoot, die nu dat de studie bijna ten einde loopt ook alweer bijna terug vliegt naar Singapore). De afgelopen weken hebben we af en toe een moment gevonden om wat leuke activiteiten te doen, al waren veel activiteiten ook georganiseerd door de vakdocenten (in het kader van class-trips, omdat we toch International Students zijn, maar de trips hadden daarnaast ook een zeer goede aanvulling op de vakinhoud).

Op 3 oktober ben ik met Economic and Developmental Problems in Africa naar de rugbymatch tussen Western Province en Boland geweest (dit is rugby op het hoogste nationale niveau in Zuid-Afrika). De docent heeft hier echter een twist aan gegeven, door voor deze wedstrijd op bezoek te gaan bij de aanbouw van Green Point (een van de stadions voor de World Cup 2010 die in Zuid-Afrika wordt gehouden). Dit stadion wordt aan het water in Kaapstad gebouwd en wij hebben de eer gekregen om al een rondleiding te krijgen tijdens de bouw (dit doen ze normaal gesproken niet, spreekt voor zich). Was dus redelijk exclusief en zeer interessant! Blijkbaar, zo heeft men mij verteld, bouwt men het stadion nu, voor de World Cup, met een capaciteit van ongeveer 65,000 personen. Maar wanneer het voetbal voorbij is volgend jaar augustus, dan halen ze 15,000 stoelen weg, omdat Zuid-Afrika zo’n stadion toch nooit kan vullen. Mooie logica hebben die Zuid-Afrikanen hé. Dit was tevens de link met het desbetreffende vak. Afrikaanse landen (in dit geval Zuid-Afrika) willen nog wel eens geld pompen in zulke grootschalige projecten, terwijl ze niet zeker zijn wie het gaat betalen (betaald het zichzelf terug, of gaat de belastingbetaler ervoor opdraaien?). Hier ging het vak niet heel uitgebreid op in, maar dit was één van de (vele) subonderwerpen.

Vorige week donderdag ben ik naar de Townships geweest, om te gaan kijken naar memorials, naar aanleiding van een specifieke gebeurtenis tijdens de Apartheid. Dit was erg interessant om te zien. Zowel de monumenten als de townships zelf (het was voor mij de eerste keer om in zo’n armoedige krottenwijk te staan). We kregen een presentatie over een specifieke dag, waarbij de (witte) politie een truc uit haalde met gelijkenis aan het Trojan Horse. Hierbij reden ze in een burgervrachtwagen door de township, om te wachten totdat (zwarte/gekleurde) kinderen stenen zouden gooien (die deden dat nog wel eens naar witte mensen in autos). Op het moment dat de eerste steen het voertuig raakte, sprongen er politieagenten met machinegeweren uit de achterklep en begonnen in hun wilde weg om zich heen te schieten. Hierbij zijn uiteindelijk 5 kinderen overleden. Wij zijn naar 2 monumenten geweest die over deze gebeurtenis gaan. Het was erg bizar toen wij uit onze luxe universiteit 4x4NISSAN klommen en daar midden in de krottenwijk stonden met onze veel te grote spiegelreflexcamera’s, dure zonnebrillen, merkslippers en … (jullie krijgen het idee). Maar wat mij erg verbaasde was de reactie van de kinderen in die wijk (nee we kregen geen stenen op ons dak). Het duurde nog geen minuut of we waren omsingeld door 40 tot 50 kinderen in de leeftijd van 3 tot 10 (alles in de leeftijdscategorie wat kan lopen, maar nog niet oud genoeg is om alleen naar de stad te gaan). Deze kinderen waren zo vrolijk en lachend en wilden graag dat je een foto van ze nam (dat wilden ze natuurlijk ook het resultaat zien en dat was helemaal geweldig). Ik heb nog nooit zoiets gezien en dat hou je ook niet voor mogelijk, hoe blij, vrolijk en enthousiast kinderen zijn die niet eens fatsoenlijke kleding hebben om te dragen. Ze vonden het helemaal leuk toen we met een paar jongens besloten om mee te doen met het overschoppen van een lekke voetbal. Heel apart om zo mee te maken.

De volgende dag ben ik, op uitnodiging van mijn history-docent, mee geweest naar een presentatie van Kolonel buitendienst Breytenbach. Hij vertelde over zijn ervaringen in het Zuid-Afrikaanse leger, tijdens een geheime invasie in Angola in 1975-1976. Hij is tevens de oprichter van het bekende “32 battalion” in Zuid-Afrika. Deze eenheid is later op nonactief gezet en een groot deel van de leden (overigens ook aanwezig bij de presentatie) hebben als mercenary (private military contractor) in andere Afrikaanse oorlogen gediend. Mijn docent had mij hiervoor uitgenodigd omdat ik mijn eindverslag voor dit vak over deze oorlog schrijf. Wat deze kolonel zo bekend maakte was dat hij tegen de Apartheid wetten van zijn regering en zijn tijd inging. Voor de mensen die de film Blood Diamond hebben gezien (aanrader trouwens!!) Danny Archer heeft in dit bataljon gediend en deze kolonel was de persoon die zei: “There is no Apartheid in a foxhole”. Breytenbach negeerde Apartheid wetten binnen zijn eenheid, blanke en donkere militairen waren gelijken en dienden zij-aan-zij en gingen als gewone mensen met elkaar om.

Tot slot ben ik afgelopen zaterdag, overigens niet in het kader van een classtrip, maar gewoon als één van mijn things-to-do-items, naar Robben Island geweest. Samen met Petra uit Zweden! Robben Island is het eiland waar alle politieke gevangenen gedurende Apartheid gevangen zaten (Nelson Mandela had daar ook zijn cel). Dit was heel erg interessant om te zien en het weer was uitstekend, dus het leek wel op een tropisch eiland (met een gevangenis en pinguins dan...). We werden eerst rondgereden over het eiland en kregen vervolgens een tour door de oude high-security prison en bezochten daar onder andere de cel van Mandela. Wat het zo fascinerend maakte was het feit dat alle medewerkers van de tour (inclusief boottocht-medewerkers, gidsen, et cetera) ex-gevangenen zijn! Je wordt de hele dag rondgeleid door exgevangen en krijgt dus uit eerste hand te horen wat er gaande was en hoe het leven was op het eiland.

Dit waren eigenlijk mijn laatste paar weken in een nutshell. Deze week is het weer vooral erg mooi (zomer is eindelijk aangekomen), met 30 graden gedurende de dag en een warme 20 graden ’s nachts. We zijn vandaag en gisteren naar het strand geweest om daar te studeren, was ideaal. Het water is zelfs warm genoeg om te zwemmen (wat gek is, omdat het water hier normaal erg koud is door de koude Atlantische stromen vanaf de Noordpool). Surfen kan inmiddels ook zonder wetsuit, dus ideaal!!

Groetjes en tot het volgende bericht (volgende maand denk ik). Enneuh.... Als je zover bent gekomen met lezen: Laat gerust een reactie achter!!