Nu het definitieve einde van het semester in zicht komt (examens en dergelijke zijn al geschreven) is er weer tijd voor reizen en ontspanning. Zodoende ben ik op maandag 9 november samen met Joen, JP (allebei Zweeds) en Jakob (Deens) naar Mozambique vertrokken. Ons plan was om daar 2,5 week te relaxen, in Tofo en op een van de vele tropische eilanden langs de kust. Helaas sloeg het weer na de eerste week om en bleek de voorspelling in heel Mozambique dusdanig slecht dat er eigenlijk geen lol meer aan was, vandaar besloten we op woensdag 18 november terug te vliegen naar Stellenbosch (aangezien de weersvoorspelling daar 30 graden / strak blauwe lucht was). Desalniettemin hebben we toch een erg leuke tijd gehad in Mozambique, een land wat erg arm en groot is. In totaal is het ongeveer 20x groter dan NL en wonen er ongeveer 22 miljoen mensen.

Zoals gezegd vertrokken we op maandag 9 november vanuit Stellenbosch, richting Cape Town International Airport om daar met de middagvlucht van de airline '1Time' naar Jo'burg te vliegen. De naam van de maatschappij klinkt misschien wat vaag, maar het is een heel erg goede maatschappij die echter enkel actief is in South Africa. De vliegtuigen die zij gebruiken zijn niet ingedeeld met 3 stoelen naast elkaar aan één kant van het gangpad en 3 stoelen aan de andere kant. Daarintegen is er een indeling van 2 stoelen, gangpad en 3 stoelen. Hierdoor is er per rij meer ruimte (de stoelen zijn breder, er is meer beenruimte en het geheel is meer comfortabel).

Met zonsondergang kwamen we aan in Jo'burg alwaar we met de bus verder zouden reizen naar Maputo, de hoofdstad van Mozambique. Deze busreis zou op papier van 22.00u 's avonds tot 08.30u dinsdagmorgen duren, helaas werd deze tijd niet gehaald. Op het eerste gezicht leek de bus prima (het was een coach, dus luxe in Afrika en genoeg ruimte etc). Al begon het al gauw wat benauwd te worden in de bus en vervolgens begonnen de ramen te zweten (een nette manier voor het volgende; de ramen waren totaal ranzig met de bacteriën van iedereen in de bus). De buschauffeur wou in eerste instantie de airco niet aanzetten, omdat dat één te koud was en omdat twee alleen de witte inzittenden (wij) erom vroegen. Na lang aandringen en een korte uitleg over hygiëne en luchtverversing hebben we hem toch over kunnen halen, maar bah wat was dat ranzig. Het leek wel een sauna. Onderweg kregen we het typische zomerweer van het Afrikaanse binnenland te zien: grote onweersbuien en een prachtig lichtspektakel in de bergen. Onderweg waren veel ongelukken gebeurd, maar wij wisten de bergen veilig door te komen. Om ongeveer 04.30u kwamen we bij de grens van Mozambique aan, waar we achteraan in de rij aan konden sluiten. Deze grap heeft uiteindelijk 4,5 uur geduurd (reken maar uit hoe laat we weg reden).

Typisch aan Afrika (dit was mij met mijn visa problemen in South Africa ook al opgevallen) is dat men alles erg officieel aan wil pakken, maar dat dit totaal niet werkt (vive la bureaucratie!). Aan de grens hebben we ons paspoort aan 7 personen mogen laten zien, kregen we 3 stempels en 2 stickers (ja mijn paspoort begint er indrukwekkend uit te zien, het is net een plakboek) en mochten we nog een of andere belachelijke tax betalen.
Hoe dan ook! Om ongeveer 10.00u lokale tijd kwamen we in Maputo aan en na een snelle blik in de verlate, slecht onderhouden, straten besloten we om, tegen ons originele plan om een nacht te blijven, diezelfde dag door te reizen naar onze eindbestemming. Nadat we her en der wat hebben onderhandeld (taxi's, prijzen, bussen, et cetera). Kwamen we rond 11.00u aan in een van de Townships (krottenwijken) van Maputo, om vanaf daar met het openbaar vervoer naar Tofo te reizen. Als je dacht dat de reis tot nu toe al leuk genoeg was, het wordt nog erger!
In deze township werden we in een bus gestouwd, er zaten zo'n 15 mensen in inclusief bagage. Het systeem van deze busjes is dat ze pas gaan rijden wanneer ze vol zitten. Nu dachten wij dat hij al aardig vol zat, maar nee er moesten nog meer mensen in. Toen we met zijn 20-en in het veel te kleine minibusje zaten dachten we dat we vol waren (voor Europese begrippen waren we al overvol), maar tot onze verbazing pasten er nog 7 mensen in. Jaaa, ze zijn erg efficiënt want werkelijk iedere lege plek was bezet (ik heb 7,5 uur klem gezeten tussen JP aan de ene kant, een of ander 9 jarig -donker- kind aan de andere kant, en mijn tas die ik de hele rit heb kunnen knuffelen op mijn schoot). De rit was verre van comfortabel, mijn gestel zat vastgeroest in deze houding, en we hebben het volgende kunnen ondervinden: (1) Mozambicanen kunnen geen autorijden, (2) Mozambicanen stinken en (3) de vering van de bus was kapot, wat eigenlijk op (4) aankomt, dat is dat de wegen in Mozambique bagger zijn. 's avonds kwamen we echter, nadat we meermaals een gebed hadden gezegd en nog even aan de mooie momenten in ons veel te korte leven hebben gedacht, gelukkig aan in Inhambane, wat de eindbestemming van de bus was (480km van Maputo, bijna 8u rijden). Vanaf hier namen we de taxi naar Tofo beach en kon onze relax vakantie beginnen!

Tofo is een surf, snorkel en duik hotspot in Mozambique en over het algemeen erg bekend. In de dagen dat wij er zijn geweest zijn we wezen surfen, relaxen, we zijn op ocean-safari's gegaan.

De oceansafari is eigenlijk wel iets om een aparte paragraaf over te vertellen. Tijdens deze safari nemen ze je mee, op een RHIB-boot (rubberboot) naar de oceaan om daar te gaan zwemmen met dolfijnen, roggen, haaien en walvissen! Wij hebben dit op vrijdag 13 november gedaan (mooie datum, makkelijk te onthouden). Helaas hebben we niet héél veel gezien, we hadden, samen met de gidsen, meer verwacht. Desalniettemin kan ik nu wel zeggen dat ik naast een 8 meter lange Whale-Shark heb gezwommen. Dit soort is de grootste vis op aarde en kan tot ongeveer 15m groeien. Ik had dus eigenlijk maar een kleintje gezien! Het was heel erg indrukwekkend om op één meter afstand van zo'n gigantische vis te zwemmen. Ze zijn ook heel erg zeldzaam omdat er slechts duizend geregistreerd zijn over de hele wereld. Na deze encounter, zoals men dat noemt, zijn we terug gevaren naar Tofo Beach. Tot we onderweg een rog in het water zagen en iedereen als de wiedeweerga het water in sprong. Het bleek een heel erg zeldzame Stingray te zijn (stingray dat is de Engelse benaming voor een pijlstaartrog, zo'n vis waardoor Steve Irwin 'Crocodile Hunter' is overleden). Op het moment dat hij ons zag dook hij ook weg de diepte in, ze zijn heel erg schuw. Maar als een van de weinige van onze groep heb ik er direct naast kunnen zwemmen. Het was super om te zien, want op de grote stingray (die misschien 1,5 meter breed was), lag een kleinere rog en onder de grote rog zwommen een 10-tal vissen. Deze liften mee op de stroming van de grote vis. Na deze trip gingen we definitief terug naar het strand en zat de ocean-safari erop.

Ik en Joen besloten op de maandag weer met de safari mee te gaan, omdat we nog erg graag dolfijnen wilden zien (blijven leuke beesten). Zo gezegd, zo gedaan. Echter bleek de oceaan zo ruig te zijn (5 meter hoge golven met onze kleine RHIB-boot!) dat we terug moesten. We hebben het water niet eens in kunnen duiken. Maar toen op de terugweg bleken we niet de enige te zijn! Met ons zwommen zo'n 25 dolfijnen! Het was een erg grote groep die samen met onze boot door de golven heen speerden. Heel erg indrukwekkend om te zien hoe ze met zo'n grote groep ons voorbij kwamen en uit het water omhoog sprongen langs de boot. Al met al was het voor Joen en mij dus een geslaagde trip!

De rest van de tijd in Tofo hebben besteed aan relaxen en surfen, daarvan vinden jullie in het album een aantal foto's.

Het is mij overigens opgevallen dat de bevolking in Mozambique heel erg vriendelijk is, ze lijken naar mijn inschatting qua gedrag best op Tanzanianen die ik tijdens mijn Kilimanjaro trip heb ontmoet. De sfeer is veel gezelliger, iedereen zegt hallo op straat en lacht naar elkaar. Dit zie ik in Zuid-Afrika niet gebeuren... Voor de duidelijkheid trouwens, de titel slaat op de naam voor 'white boy in Africa'. Zo werden we in Mozambique door de lokalen genoemd ('Héy Mukiwa!'). Dat komt overigens ook voor in een aantal Afrikaanse films, zoals bijvoorbeeld Blood Diamond met Leonardo DiCaprio.

Aangezien de busreis heen, zowel in de grote bus als de minibus door Mozambique niet was bevallen (het was letterlijk een once in a lifetime experience), vlogen we terug naar South Africa. We vertrokken vanaf Inhambane (ongeveer 20km van Tofo), met het vliegtuig naar Johannesburg, en vanaf daar met een late vlucht naar Cape Town, te vliegen. Het vliegveld in Inhambane was trouwens erg typisch TIA. We vlogen met een internationale vlucht, maar niemand heeft ons gecontroleerd op vloeistoffen, wapens, et cetera. De metaaldetector was niet aangezet op het vliegveld en we konden zonder restricties overal lopen. Het was eigenlijk best een grap, maar leuk om mee te maken. In het fotoalbum staan wat foto's van dit kleine vliegveldje, waar we ongeveer 4 uur besteed hebben en waar maar 3 lijnvluchten per week komen. Het terras waar we al die tijd hebben gekaart lag direct langs de ene baan waar de vliegtuigen langs kwamen, grappig om mee te maken.

Ik hoop dat jullie het wederom een interessante blog vonden, tot de volgende keer! Wij gaan hier nog een leuke tijd beleven in Stellenbosch, aangezien het hier nu wel erg lekker weer is. Morgen gaan we een aantal wine-estates bezoeken en van het weekend gaan we stappen in Cape Town/Camps Bay (de luxe suburb van Cape Town).

Groetjes