Ik zal dit bericht eerst beginnen door iedereen de beste wensen en een gezond 2010 toe te wensen! Inmiddels zijn een aantal weken verlopen, sinds mijn laatste bericht op deze website. In de afgelopen weken is erg veel gebeurd. Op 15 december ben ik vertrokken uit Afrika, met Lufthansa vloog ik van Cape Town naar Frankfurt. Gelukkig kon ik upgraden naar business class en zodoende was deze meer dan 11 durende vlucht redelijk comfortabel verlopen. Eenmaal aangekomen op Frankfurt kon ik direct de business lounge binnen lopen, om daar in mijn privé badkamer een douche te nemen. Tevens kon ik aansluiten bij het buffet en beschikte ik over gratis internet. De vijf uur die ik op dit vliegveld moest overbruggen, waren daarmee redelijk snel en soepel verlopen.

Mijn volgende vlucht, met United Airlines (UA) richting Washington (D.C.) was minder ideaal. Ik kon geen business vliegen, omdat ik geen frequent flyer met UA ben. Zodoende zat ik, met de rest van het volk, opgehokt in het achterste deel van het vliegtuig. Normaliter is dit geen probleem, maar wat mij opviel was dat de rijen stoelen in het vliegtuig van UA dichter bij elkaar stonden. Voor mij als ras Hollander (gezien mijn lengte) was dit niet lekker, zeker niet wanneer de juffrouw in de stoel voor je regelmatig probeert met haar stoel achterover te gaan liggen. 'Dat werkt niet mevrouw, ik kan mijn benen niet korter maken dan dat ze zijn!'. Naast mij zat een typische Amerikaan, hij was iets te breed voor zijn stoel en daardoor moest ik een deel van mijn stoel delen met hem. Vervolgens keek hij mij telkens chagrijnig aan wanneer ik per ongeluk tegen zijn te dikke buik aan stootte. Ja mensen, het was me gezellig gedurende deze vlucht. Daarnaast was er geen fatsoenlijk entertainment systeem aanwezig, maar speelden ze bandjes af. Ik wil dan de volgende conclusie trekken uit bovenstaande alinea; Ik vlieg niet meer met UA.

Desalniettemin, kwam ik veilig aan in D.C. Dé hoofdstad van de Verenigde Staten van Amerika. Ik had mijn ouders verteld mij een dag later op te halen, zodat ik zelf tijd had om even Downtown D.C. te bekijken en wat foto's te schieten. Ik had een hotel in de binnenstad, op loopafstand van het Witte Huis, het Capitol, Washington Monument, Lincoln Memorial, Smithsonian Institution, Vietnam Monument, et cetera. Kortom, in 1,5 dag tijd heb ik al de belangrijke attracties in D.C. bekeken. Ik ben tevens naar het Arlington National Cemetery geweest, dit is een grote militaire begraafplaats, aan de overkant van de Potomac rivier (ten opzichte van D.C.). Het ligt daarmee dan ook in een andere staat, namelijk Virginia en is gesitueerd vlakbij het Pentagon. Op deze begraafplaats liggen meer dan 300.000 graven, waaronder van een aantal bekende namen. Zoals: Omar Bradley, John F. Kennedy, Robert F. Kennedy, Robert F. Sink, maar tevens ook omgekomen astronauten (Challenger-1986 en Columbia-2003). Tot de dag van vandaag worden hier nog (oud) militairen begraven, ook militairen die gediend hebben in bvb Irak en Afghanistan.

De volgende dag, vrijdag 18 december hadden mijn ouders een avond georganiseerd, waarbij een aantal vrienden over kwamen, zodat ik daar kennis mee kon maken. Het was een grote internationale groep, mensen uit Finland, Noorwegen, Canada, Colombia, et cetera die allemaal om dezelfde reden hier zijn, net als mijn ouders.

Na het weekend besloot ik om een 3-daagse trip naar the Big Apple, oftewel New York City, te maken. Ik vertrok maandag ochtend met de trein van Harrisburg en reisde via Philadelphia naar Manhattan. Ik had een hotel op ongeveer 100 meter van Times Square, dit was ideaal. In de dagen dat ik in NYC ben geweest heb ik veel gezien en meegemaakt. Ik zal er niet te diep op in gaan, maar wederom een lijstje opnoemen: Empire State Building, Rockefeller Centre, Ground Zero, Times Square, Central Park, Madame Tussaud, Stock Exchange, et cetera. Tevens ben ik aan boord geweest van de USS Intrepid, dit is een oud vliegdekschip, van de Essex-klasse, wat tegenwoordig als museum fungeert. Dit schip heeft in zijn actieve jaren (Tweede Wereldoorlog en later) onder andere torpedo en kamikaze aanvallen moeten doorstaan. Het interessante aan dit museum was dat er medewerkers rondliepen die daadwerkelijk hebben gewerkt aan boord van het schip toen het nog in actieve dienst was. Na 2 lange dagen van sightseeing in NYC vertrok ik de volgende ochtend met de trein weer terug naar Pennsylvania. Althans, dit was de bedoeling.

De trein kwam 10 minuten later aan op het station in New York dan verwacht, maar dit is verder geen probleem aangezien ik de NS gewend ben. We werden in de trein gelaten en zaten te wachten tot deze zou rijden. Maar, ik zou hier geen aparte paragraaf aan wijden als er niet iets mis ging, helaas zat het station ineens zonder stroom. Zodoende hebben we anderhalf uur zitten wachten in de trein, tot deze zou bewegen, tot de intercom ons vertelde dat we maar beter uit konden stappen aangezien er voorlopig geen schot in zou komen. Zo gezegd zo gedaan, stond ik 2 uur later weer in het zelfde station in New York. Dit gebeuren leidde tot één grote chaos op het station, waar dagelijks 600.000 passagiers in- of uitstappen. Na nogal wat gesteggel kreeg ik de mededeling dat ik maar beter de metro naar Newark kon nemen (voor de mensen die dat niet weten te plaatsen, daar ligt ook het grote vliegveld waar van de week stress uitbrak toen een man door de beveiliging brak). Eenmaal daar aangekomen, kon ik met de trein verder richting Pennsylvania. Het gevolg van het uitvallen van de treinen vanuit Manhattan was echter dat deze enkele trein, bomvol zat met passagiers. Wat dat betreft kwam het mij allemaal erg bekend voor, zo verschillend was het niet van de NS-ervaringen!

Ik kwam gelukkig nog wel dezelfde dag aan op Harrisburg, de stad vanwaar ik drie dagen daarvoor was vertrokken. De totale vertraging was wel opgelopen tot 4 uur, voor een treinrit van 3 uur. Heel erg vond ik het niet, maar het was gewoon vervelend om in die ongeorganiseerde rommel uit te moeten zoeken wat je moet doen.

Voor Kerst en Oud en Nieuw vertrokken wij met het hele gezin richting Florida, voor een heuse road-trip. We reden van Pennsylvania richting het zuiden, onze eerste stopplek was: Savannah, Georgia. U raadt het al, deze plek was niet geheel willekeurig gekozen. Dit stadje, met dezelfde naam als mijn zusje, is opgericht in 1733 en staat bekend om zijn architectuur en voor Amerikaanse begrippen historische gebouwen. In dit stadje hebben wij tevens kerstmis doorgebracht. Op tweede Kerstdag (wat ze hier overigens niet vieren), zijn we door gereden naar Ocala, vlakbij Orlando in Florida. Hier bezochten we een natuurpark waar we een aantal leuke activiteiten hebben kunnen ondernemen.

De dagen hierna zaten we in Orlando, wereldberoemd vanwege zijn vele attractieparken (om er een aantal te noemen: Walt Disney World, Universal en SeaWorld). Ik las bijvoorbeeld in een gids over Orlando dat de stad maar iets meer dan 200.000 inwoners heeft, maar een totaal van 110.000 hotelkamers! Kun je nagaan hoeveel het aantal mensen aanwezig in de stad eigenlijk groeit door alle toeristen. De eerste dag hebben we Magic Kingdom, het hoofdpark van Walt Disney World bezocht. We kozen hiervoor, omdat we vijf jaar geleden eigenlijk alle hoofdparken al hadden bezocht, maar we vonden het toch wel leuk om nog even 1x Disney te bezoeken. De tweede dag bezochten we Universal wat een geheel andere ervaring is. Dit park is meer voor wat oudere kinderen, met wat ruigere attracties en meer intense belevenissen.

Oud en nieuw hebben wij ingeluid aan het strand vlak buiten Miami. Dit was tevens het meest zuidelijke puntje van onze roadtrip, het weer was goed te doen (boven de 25 graden), maar helaas moesten we alweer op huis aan, aangezien het normale leven in Pennsylvania op 3 januari weer zou beginnen. Op de terugweg hebben we nog twee keer een tussenstop gemaakt, eenmaal in Saint Augustine (opgericht in 1565, en daarmee de oudste door Europeanen opgerichte stad in de VS) en de volgende stop was in Charleston, South Carolina.

Omdat ik jullie, beste lezers, niet wil vervelen met ellenlange verhalen over wat we allemaal gezien hebben tijdens mijn reizen hou ik de tekst kort. Daarentegen zal ik echter wel wat foto's plaatsen, zodat jullie een idee hebben van wat ik allemaal heb gezien en gedaan in de tijd dat ik hier in de VS zat. Helaas zit mijn mini-wereldreisje er alweer bijna op. Aankomend weekend vlieg ik weer richting Nederland (mits het weer dat toestaat natuurlijk), om vervolgens op maandag weer mijn dagelijkse gang van zaken op te pakken. Weer terug bij af, back to basics, het normale leven.

De afgelopen maanden zijn geweldig geweest, ik heb veel dingen gezien, meegemaakt en veel interessante mensen ontmoet. Ik had er niets van willen missen. Ik heb er nooit zo naar uit gekeken, maar nu het einde toch echt onvermijdelijk dichtbij is, kijk ik er ook wel naar uit om weer ff in Nederland te zijn. Gewoon om weer terug thuis te zijn, bij mijn eigen kamer, met mijn eigen spullen. Reizen is leuk, maar ik heb dezelfde spullen nu zo vaak in en uit kunnen pakken dat ik er wel weer even naar uit kijk om terug bij af te zijn.

Wat ik ook raar vond, was toen ik mijn appartement in SA verliet. Een half jaar heb je een appartement gehad, heb je al je spullen uitgestald en heb je het gezellig gemaakt, maar in één dag pak je alles in en dan zit je hele leven in 2 koffers. Dat geeft een raar gevoel, ineens is die plek die ‘thuis' was geen thuis meer maar gewoon een appartement wat je van iemand huurt. Heel bizar!